2001_4

Boekenmand (MUILEKOM, Bep van -, Sub Rosa / VANISTENDAEL, Stefan -, Gelukkig zijn we onvolmaakt / CHALMERS, Joseph - en SMITH, Elizabeth -, Ontmoeting met God / STROHM, Leo -, 20 eeuwen Christendom / DANNEELS, Kard. Godfried - , Is God een alleskunner? / S. Van Calster en G. Wilkens (Red.), Diaconaat en Diaconie / JAN VAN HET KRUIS, Donkere nacht)

TERUG NAAR INHOUD

HEMEL

Bezinning door Magda De Wilde, Maria-Kefasgemeenschap

De hemel op aarde

Soms kunnen wij zo genieten, opgaan in iets moois,in reizen,in samenzijn met vrienden, bij voorbeeld, dat wij wel zouden willen dat de tijd even bleef stil staan, dat die goede momenten wat langer zouden duren.“’t Is hier de hemel op aarde”, klinkt het dan. Zalig!

‘De hemel op aarde’. De hemel wat is dat? Staan wij daar nog bij stil? Is het niet een woordje achteloos uitgesproken? En toch, als we ingaan op dat gezegde, zou het in de hemel beter moeten zijn dan hier op aarde. “Er is nog nooit iemand teruggekeerd om het ons te zeggen hoe het daar is”, horen wij echter ook vaak. Wie kan mij iets, in waarheid zeggen over de hemel?

Allerheiligen

Nog even geduld en het is weer Allerheiligen / Allerzielen. Wij staan dan even stil bij de hemel. Als ik op die dagen goed luister, naar de liturgie, naar Gods woord, dan kan ik in waarheid iets te weten komen over de hemel. In de Apokalyps, hoofdstuk 7,verzen 9-14 lezen wij:

“Daarna zag ik een grote menigte, die niemand tellen kon, uit alle rassen en stammen en volken en talen. Gekleed in witte gewaden en met palmtakken in de hand stonden zij voor de troon en voor het Lam. En zij riepen allen luid: ‘Aan onze God die op de troon is gezeten en aan het Lam behoort de overwinning!’ En al de engelen stonden rondom de troon, de oudsten en de vier dieren, en zij wierpen zich op hun aangezicht voor de troon en aanbaden God, zeggend: ‘Amen! Lof en heerlijkheid en wijsheid en dank, eer en macht en sterkte, aan onze God in de eeuwen der eeuwen, Amen!’”

En toch…Op een wat gelijkaardige wijze kunnen wij, mensen, nu reeds voeling krijgen met de hemel. Door de AANBIDDING!

Aanbidding

Vóór een paar jaar was ik in Hoogstraten, waar jaarlijks de vijfdaagse om het geloof te vieren plaatsvindt, ingericht door de Katholieke Charismatische Vernieuwing (een van de vernieuwingsbewegingen binnen de Kerk van na het 2de Vaticaans Concilie). In de St. Catharinakerk, was er gelegenheid tot nachtaanbidding. Die ervaring vergeet ik nooit. In de donkere, gotische kerk, (vroeger leerde ik dat die verticale lijnen naar boven, naar God moeten verwijzen) wel wat ik toen leerde ervaarde ik nu als waar: het besef dat in de Kerk, alles, zelfs het kerkgebouw, ons moet spreken van Gods grootsheid, schoonheid, eeuwigheid. In die grote kerk dus, alleen het H. Sacrament uitgesteld in een mooie monstrans, prachtig met kaarsen verlicht, wierook die ten hemel stijgt. Het gezang van enkele stemmen. En dan diepe stilte... Als ik daar zo’n uur in aanbidding was, kon ik een beetje begrijpen wat eeuwigheid in Gods aanwezigheid wil zeggen. Hoe toepasselijk was hier de psalm 19:

“De hemel verkondigt Gods heerlijkheid,

Het uitspansel toont ons het werk van zijn handen.

De dag roept het toe aan de volgende dag,

De nacht geeft het door aan de nacht

Geen woord wordt gesproken, geen stem weerklinkt,

Geen enkel geluid is te horen;

Toch klinkt over heel de aarde hun roep,

Hun boodschap dringt door tot de rand van de wereld.”

Het is waar: Gods boodschap wordt enkel vernomen in een diepe stilte, in aandacht voor Hem. Als ik echt luister naar die Boodschap, ook op de begrafenis van een geliefde, dan zal ik iets van de vrede, en zelfs van de vreugde, van Gods Liefde, van het eeuwige leven in de hemel vernemen en ervaren.

... Reikt de hemel de aarde de hand

Elke zaterdagavond om 19.30u. vierden wij in de Redemptoristenkerk te Gent (tot 2009), samen met mensen van de ‘Maria-Kefas’-gemeenschap, de Verrijzenisvespers. En dan gebeurd het opnieuw: de schoonheid van de liturgie, de ruimte van het kerkgebouw, het uitgestelde Allerheiligste, spreken van onze hemelse roeping. Vaak komt de voornoemde tekst uit de Apocalyps mij in gedachte. Het is dan zelfs niet moeilijk, om in aanbidding geknield, aan te sluiten bij die grote menigte, die niemand tellen kan (en waaronder ik dus ook dierbare overledenen mag rekenen), die zich diep in aanbidding buigt voor het Lam op de troon, en Hem alle lof en dank toezegt.

In de aanbidding van het uitgestelde H.Sacrament ‘reikt de hemel de aarde de hand’!

EINDE ARTIKEL

TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

BIJ HET VERLIES VAN TWEE KINDJES

Getuigenis van Kitty

“Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen, en de dood zal niet meer bestaan; geen rouw, geen geween, geen smart zal er zijn …” (Boek van de Openbaring 21,4)

Op 29 mei 1991 werd ons 3de kindje geboren. Helaas heeft ons geluk niet lang mogen duren, 6 weken maar, dan is hij gestorven. De pijn en het verdriet die je dan meemaakt zijn niet te beschrijven. Je hart doet letterlijk pijn: ‘Waarom moet dit gebeuren?’. Je begrijpt het niet: hij was gezond, en toch gebeurt zoiets!

Een jaar later was ik opnieuw zwanger, maar in de 22ste week van m’n zwangerschap ging het fout en werd ons kindje geboren. Daar hij niet levensvatbaar was omdat de longetjes nog onvoldoende gerijpt waren, is hij na ongeveer 30 minuten gestorven. Dan staat de wereld pas echt stil: opnieuw dat grote verdriet en de verschrikkelijke pijn terwijl dat voor het vorige kindje nog niet verwerkt was. Het was soms alsof ik letterlijk ging stikken, alsof ik geen adem meer kreeg; ik moest dan echt buiten gaan om opnieuw rustig te kunnen ademen. Maar het leven gaat verder en je moet ook verder mee; we hadden nog twee andere kinderen en zij hebben mij echt opgetrokken tijdens de eerste periode. We moesten verder voorhen en na een tijdje gaat het ook beter. Ik dacht dan van ‘ja, ik heb het toch al redelijk goede verwerkt, die pijn is mindere en ook het verdriet is minder. Maar…

Ik heb al een tijdje de behoefte om eens op retraite te gaan, om te kunnen genieten van die stilte, gewoon eens eruit te zijn maa toch bij de Heer te zijn. Door een schoonzus hebben wij dan een stille recollectie kunnen meemaken en daar in die stilte en verbonden bij de Heer heb ik dan beseft dat ik eigenlijk niets verwerkt had: de pijn en het verdriet, het is allemaal terug naar boven gekomen. Ik had het alleen maar weggedrukt, diep weggestopt zodat ik er niets meer zou van voelen, maar dat gaat zomaar niet, vroeg of laat komt dat terug naar boven, zoals nu bij mij tijdens die retraite. Het ging tenslotte om onze kindjes die gestorven waren: dat is toch telkens een stukje van jezelf dat mee afsterft, dat kun je zomaar niet negeren.

In de tussentijd waren we ook bij de Maria-Kefasgemeenschap gekomen en daar had ik geleerd door de onderrichten dat we alles konden afgeven aan de Heer, onze vreugde maar ook onze pijn en verdriet en ik wilde -dat wel aan de Heer geven, maar het is niet omdat je zegt ‘Hier, Heer, hier heb je mijn verdriet’, dat het daarmee ook weg is, nee, zo gaat dat niet. De Heer geeft je daarvoor echt de genade en dat heb ik mogen ervaren.

Vorig jaar volgde is een 10-weekse van de H. Geest, een soort inleidingcursus je christelijk leven meer door de heilige Geest te laten bezielen. Zowat halverwege hadden we een 4-daagse retraite van de Gemeenschap. Het ging vooral over Gods liefde, leven in Gods liefde en hoe God naar ons verlang, ons tracht te ontmoeten; Hij verlangt ernaar dat wij ook naar Hem verlangen en wij Hem ook willen ontmoeten en zijn liefde leren kennen en doorgeven. Hij wil dat wij bidden met ons hart open maar ook met onze handen open. Soms haalt God er iets uit, maar we weten niet wat. Als we iets willen geven aan iemand, dan steken we onze handen uit en doen ze open om het te kunnen afgeven, we houden onze handen niet gesloten. En dat is wat ik deed met onze kindjes. Ik wilde ze wel afgeven en ik stak mijn handen uit, maar ik deed ze niet open en hield m’n handen toe; zo kon ik ze nit afgeven aan de Heer. En tijdens de retraite heb ik echt de genade gekregen om Gods liefde zo te ervaren dat ik echt m’n handen kon opendoen en zo onze kindjes kon loslaten, in de handen van Hem die Liefde is. We kregen de gelegenheid om echt in stilte bij de Heer te zijn om zo Zijn liefde diep in m’n hart te laten doordringen en zo heeft Hij mij genezen van de pijn en het verdriet. In het begin na de retraite besefte ik dat nog niet , maar na een tijdje, als we eens in onze leefgroep samen waren, begreep ik dat er iets fantastisch gebeurd was en dat ik een grote genade van innerlijke genezing gekregen had van de Heer. En ik voel nu echt dat die pijn verdwenen is en ook het verdriet is weg. Ik voel me heel dankbar, het is een bevestiging voor mij dat de Heer echt in mij werkt en mij liefheeft. Ik ben ook dankbaar voor deze twee kindjes die we gekregen hadden, ondanks het feit dat ze zo vroeg gestorven zijn. Ik mis ze soms wel nog een beetje, vooral als ik een baby’tje zie, maar de heeft ons daarna nog twee kindjes gegeven die nu reeds 7 en 5 jaar zijn, zodat we toch een mooi gezinnetje hebben. Loof en dank de Heer met ons.

EINDE ARTIKEL

TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

KERK IN NOOD / OOST-PRIESTERHULP (jaar 2000)

Ooit heeft Humo gemeend de ‘Spekpater’, Werenfried Van Straeten en zijn werk door het slijk te moeten halen; begrijpelijk als je ziet wat dat werk tot op de dag van vandaag doet voor de wereldwijde evangelisatie en de materiële zorg voor de Kerk. Langs deze weg willen we dan ook een oproep doen om dit belangrijke werk te steunen. De internationaal gerenommeerde accountants Ernst & Young, hebben de gegevens en de jaarbalans van het jaar 2000 gecontroleerd en geattesteerd.

De inkomsten bedroegen 66.234.504 Euro (waarvan 4.327.327 uit België, een stijging van 19%, terwijl Nederland eenzelfde daling maakte). Grootste gevers zijn Frankrijk, Duitsland en Zwitserland. (De Euro werd berekend aan 40,3399 Bef.).

61% kwam van individuele giften, 13.8% van misintenties, 2,9% van collecten, 13.8% van nalatenschappen en 8,0% langs diverse kanalen.

Giften in België kunnen worden overgemaakt op rekening 417-6014491-76 van Kerk in Nood/Oost-Priesterhulp v.z.w., Oevelsedreef 1, 2260 Tongerlo. Tel. 014-53 88 60. Weldoeners hebben recht op een gratis abonnement van het Tweemaandelijks Tijdschrift ‘Echo der Liefde’.

Kerk in Nood / Oost-Priesterhulp helpt ook op sociaal vlak maar heeft toch als doel om vooral een burcht in de branding te zijn voor de specifiek kerkelijke noden, namelijk overal waar christenen het moeilijk hebben om hun geloof trouw te blijven, waar ze vervolgd worden of waar de evangelisatie bij gebrek aan financiële hulp zich niet kan doorzetten. Daarom geven we hier graag de door bovengenoemde accountants gecontroleerde bestemming van de middelen die Kerk in Nood in 2000 besteed heeft:

Bouwhulp 28% (meestal kerken, retraitehuizen, kloosters ook in landen waar de kerk het moeilijk heeft), Media-apostolaat (vooral in ontwikkelingslanden)16%, Caritatieve hulp 1%, Bestaanshulp 4%, Geestelijke literatuur 13%, Misintenties (in feite steun aan arme priesters) 14%, Theologische opleiding (arme seminaries en seminaristen)18%, Motorisering (om verspreide missieposten te kunnen bereiken) 6%.

Christenen die het met de kerk goed menen, zullen dit werk een goed hart toedragen. Moge deze sympathie ook brengen tot gebed èn tot daadwerkelijke hulp. Het is het overdenken waard of we ook het geld dat ons overblijft op het moment dat we helemaal geen geld meer nodig hebben, door een legaat niet kunnen bestemmen voor dit uitnemend werk. In de bovenvermelde cijfers kunt u vaststellen dat de nalatenschappen 13.8% uitmaken van de in 2000 ontvangen gelden.

Maak uw liefde voor de kerk en voor de uitbreiding van het Rijk van God tastbaar door uw geldbeugel edelmoedig te laten meepraten.

U merkt het: de spekpater leeft nog.

EINDE ARTIKEL

TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

20 jaar Mariaverschijningen in Medjugorje

Getuigenis van George en Marleen Gernaert, Zeeuws-Vlaanderen.

(In het Parochieblad van 22 augustus 2001 stond een vrij negatief artikel over de verschijningen te Medjugorje onder de titel “Twintig jaar Medjugorje, Verhaal van onenigheid en ongehoorzaamheid”. De titel klinkt nog negatiever dan het artikel zelf en is niet rechtvaardig. In het artikel wordt immers toch gewezen op de onmiskenbare positieve vruchten. Er wordt verder in gezegd dat het hoogste kerkelijk gezag de verschijningen nog steeds niet ‘bovennatuurlijk’ heeft verklaard en dat men dus niet de indruk moet geven alles te legaliseren. Er wordt verder gewezen op de vrij koele en zelfs afwijzende houding van de twee opeenvolgende bisschoppen van Mostar. Vooral echter wordt de ongehoorzaamheid in het licht gesteld van de franciscanen ten overstaan van het bisschoppelijk gezag en hun eigen oversten. Dank zij de sympathie van maarschalk Tito hebben de paters jarenlang vrij kunnen evangeliseren in die streek maar nu vraagt de bisschop onderwerping aan het bisschoppelijk gezag en de overdracht van een aantal parochies aan diocesane priesters. Binnenkerkelijke discussies dus blijkbaar, waarbij het onze persoonlijke overtuiging is dat onderwerping aan de bisschop, in overeenstemming met de Vaticaanse richtlijnen nog steeds de beste oplossing is, zelfs wanneer het duidelijk zou zijn dat de bisschop zich vergist. Achteraf blijkt zoiets vaak de meest vruchtbare manier van reageren vanwege een katholiek christen. Ondertussen zijn er onmiskenbaar veel positieve geestelijke vruchten van Medjugorje en daarom onderstaand getuigenis. P.S. In het blaadje ‘Koningin van de Vrede, juli/augustus 2001 lezen we op. blz. 2 ‘Meer en meer bisschoppen brengen een bezoek en geven positieve getuigenissen. De bisschop van Mostar spreekt zijn waardering uit over het werk van de nieuwe ploeg parochiepriesters te Medjugorje’)

Gebed - Sacrament van de verzoening

“Het is maandag 25 juni 2001 bijna 18.00 uur in de namiddag. De temperatuur wijst meer dan 35 graden. We hebben enige beschutting gezocht bij een rij druivenstruiken in het open veld, gelegen achter de fraaie met dubbele torens geflankeerde St.- Jacobuskerk van Medjugorje.

Vóór ons is het hele veld bezet door bedevaartgangers; van jong tot oud en afkomstig uit werkelijk de gehele wereld. De meesten zitten in het gras; enkelen op stoeltjes of bankjes; sommigen devoot geknield. Allen zijn we gericht op de direct achter de kerk geplaatste halfopen glazen kiosk, waarin zich ruim 250 priesters hebben verzameld voor de H. Eucharistie. Zowel de kerk zelf als de voor- en zijkanten ervan zijn eveneens gevuld met mensen. In de biechtstoelen, bijeengebracht in een langwerpig gebouw, onder parasols op het grasveld bij de Sacramentskapel en op diverse andere plaatsen wordt doorlopend biecht gehoord. Volgens schattingen zijn er ruim 100.000 bezoekers aanwezig, waaronder voor zover na te gaan hooguit zo’n 100 tot 150 Nederlanders en Vlamingen; maar toch…. ze zijn er.

Rozenkrans - Eucharistie - Aanbidding

Gewoontegetrouw begint voorafgaand aan de dagelijkse Eucharistieviering van 19.00 uur om deze tijd het Rozenkransgebed. Elk “tientje” van de Rozenkrans wordt in een andere taal voorgebeden, terwijl gezamenlijk in de eigen landstaal wordt nagebeden. Om 18.40 uur zal een korte onderbreking plaatsvinden ter overweging van de dagelijkse Mariaverschijning aan de zieners. Na afloop van de H. Mis is er - begeleid door lofprijzingmuziek - aanbidding van het Allerheiligste. Ieder zoekt dan naar innerlijke stilte en rust, opdat in gebed de vereniging met de aanwezige God op bijzondere wijze ervaren mag worden.

Maria de verwijzende

Het is vandaag precies 20 jaar geleden, dat Maria voor het eerst aan 6 jongeren (10 tot 15 jaar) verscheen in Medjugorje; destijds een klein armoedig dorpje in Bosnië-Hercegowina. De Gospa, zoals Maria in het Kroatisch wordt genoemd, presenteert Zich als de Koningin van de Vrede. De Heilige Maagd vraagt de kinderen om toewijding aan Haar Onbevlekte hart, opdat Zij ons kan aanbieden aan het Heilig Hart van Jezus. Zij noemt deze tijd een tijd van Gods Genade en nodigt ons (door de kinderen) uit ons voor deze genade open te stellen.

Boodschap van Medjugorje

De boodschappen van Medjugorje vormen een hedendaagse verkondiging van het Evangelie. De Blijde Boodschap van Verlossing, die je binnentreedt door geloof en overgave aan God, door gebed, dat alles vermag en door vrede en liefde in jezelf, met God en met je naaste. Onze Hemelse Moeder nodigt “haar kindertjes” en daarmede ons voortdurend en met nadruk uit tot het dagelijkse gebed (“Bidt, Bidt, Bidt, met het hart ..”), het lezen van de H. Schrift, het bijwonen van de H. Eucharistie (“waarin Christus echt aanwezig is”), het ontvangen van het sacrament van de biecht en het vasten (“om sterk te staan tegen het kwaad”). Centraal in al de boodschappen van de Moeder Gods staat Jezus en Zijn Oneindige Liefde. Tenminste elke 25e van de maand wordt een boodschap wereldkundig gemaakt.

Spirituele vernieuwing

Volgens de zieners zegt Maria Medjugorje te hebben uitgekozen, omdat het gebed er (nog) echt wordt beleefd. Vast staat, dat in de afgelopen 20 jaar in deze streek van de Balkan veel rijke vruchten zijn voortgebracht. Wonderbare gebeurtenissen vinden er plaats. Talloze bezoekers hebben er bekering en ervaringen van zuivering en geestelijke vernieuwing ondergaan. Ter plaatse zijn religieuze gemeenschappen, gebedsgroepen en opvanghuizen voor verslaafden en weeskinderen gesticht. Er mag met recht van een genadeoord worden gesproken. Wij kunnen getuigen van de welhaast tastbare aanwezigheid van de H. Geest.

Heimwee naar vernieuwing van de Kerk

Het valt dan ook te begrijpen hoe zwaar de terugkeer naar huis kan zijn, waar - vooral in onze landen - in zovele parochies van een dergelijke vorm van spiritualiteit nauwelijks nog iets te bespeuren valt. Ook hier mogen wij evenwel ons vertrouwen stellen op God.

Voorlopig verblijven wij nog enkele dagen in Medjugorje. We vormen met nog tien personen uit Zeeuwsch-Vlaanderen, tien van elders uit Nederland en vijf mensen uit België, waaronder de priester, die ons geestelijk begeleid, een groep. Naast Eucharistie- en gebedsvieringen staan ons nog de beklimming van de Kruisberg en de Verschijningsberg, alsmede conferenties van zieners en bezoeken aan bijzondere plaatsen te wachten.

Inmiddels hebben de klokken de aanvang van het Rozenkransgebed ingeluid. Er heerst nu een volledige en overweldigende stilte. Ieder concentreert zich op zijn Rozenkrans en het gebed dat komt en gaat. Elk met zijn eigen intenties en gevoelens. ‘Heer, mogen onze gebeden van deze gedenkwaardige avond hier in Medjugorje ook voor allen zijn die dit lezen !’”

EINDE ARTIKEL

EINDE VAN DIT NUMMER 2001_4

TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER