2004_4

“Zoals beloofd alsnog een kort artikeltje over de H. Margareta Maria Alacoque naar aanleiding van het bezoek van haar relieken aan de kerk in de Voskenslaan en de avond- en nachtaanbidding van het h. Sacrament. Ik vind het moeilijk “iets” over mijn eigen gevoelens daarbij te beschrijven. De voorbeeldigheid van de Heilige gaf zeker een extra cachet aan de nachtaanbidding. Naarmate het later en vervolgens weer vroeger werd vond ik het moeilijker worden er met heel mijn wezen “bij” te blijven. Ik twijfel er echter niet aan, dat God alleen al onze aanwezigheid als teken van liefde voor Hem zal hebben opgevat en gezegend. Dank dat ik samen met jullie de nachtwake mocht meemaken.” Terneuzen, mei 2004

Ik blijf bij u
Margareta Maria Alacoque werd op 22 juli 1647 in Paray-le-Monial, in midden-Frankrijk, geboren en overleed er op 16 oktober 1690. Als geroepene trad zij op 25-jarige leeftijd in bij de Congregatie van de Visitandinnen.

Tussen 1673 en 1675 verscheen Jezus haar om de verering van Zijn goddelijk Hart te bevorderen. “Het Hart, dat de mensen zozeer liefheeft en dat zo weinig dankbaarheid ondervindt”. Jezus wijst op de Heilige Eucharistie als het sacrament van Zijn Liefde. Hij belooft allen, die zich aan Zijn Heilig Hart toewijden bijzondere genaden.

Aanbidding van zijn liefde
In het kader van de Heilig Hart-devotie werden van 13 tot 28 maart 2004 de relieken van de H. Margareta-Maria Alacoque op diverse plaatsen in België tentoongesteld. Vanaf 13 maart jl. 21.30 u. tot 14 maart 09.15 u. gebeurde dat in de kerk van de Paters Redemptoristen aan de Voskenslaan in Gent. Tevens was er aanbidding van het Allerheiligst Sacrament en gelegenheid tot deelname aan het Sacrament van Verzoening (individuele biecht). Vele gelovigen hebben tot middernacht en ook gedurende de nacht en bij het ochtendgloren van deze bijzondere gelegenheden gebruik gemaakt.

De verering van het Allerheiligst Hart van Jezus is substantieel de ervaring en verering van de liefde, die God voor ons heeft in Jezus en tegelijkertijd het daadwerkelijk beleven van onze liefde jegens God en de mensen. Aanbidding, lofprijzing, dankzegging en navolging brengen ons tot de volheid van liefde die ons verenigt met God en de naaste.

Alles en niets
Margareta mocht in de stilte van haar kloostercel en de kapel Christus’ zichtbare aanwezigheid ondervinden. De Heer toonde haar enerzijds een leven vol vrede, innerlijke en uiterlijke vertroosting, gezondheid en voorspoed. Anderzijds legde Hij haar een arm, miskend leven voor van vernedering, verachting en door ziekte geteisterd. De Heer beloofde voor elk leven dezelfde genaden en gaf Margareta de vrijheid daaruit een keuze te maken.

Haar antwoord luidde: “Heer, Gij zijt mij genoeg, mijn God, doe wat U het meest behaagt voor mij en let niet op mijn belang”.
Jezus zegende haar keuze: “Je hebt als Maria het beste deel gekozen. Het arme leven is Mij het liefste. Zo kan Ik Mijn plannen het beste uitvoeren en ga je het meeste op Mij gelijken. Dit blijft altijd je erfdeel”.
Margareta’s biechtvader, Pater Claude de la Colombière , onderrichtte haar, dat God tegelijkertijd “alles” en “niets” vraagt.

Hij vraagt “alles”, want Hij wil over u heersen als in een gebied, dat Hem volkomen toebehoort, zodat Hij beschikt over alles, niets Hem weerstaat, alles buigt en gehoorzaamt op het minste teken van Zijn heilige Wil.
Hij vraagt “niets”, want Hij wil alles zelf in u doen, zodat gij u met niets bemoeit en enkel en alleen Hij door u en in u werkzaam kan zijn, opdat alle glorie Hem toekomt en Hij alleen gekend, geprezen en eeuwig bemind zij.
Daarom: Niet ik, maar Gij Heer moet groter worden; en ik kleiner, omwille van ons aller heil.

Margareta offerde het wereldse op voor het goddelijke om God volkomen toe te behoren. Dit ging - zoals aangekondigd - gepaard met aanvechtingen, verleidingen, vernederingen en, vooral in het begin, met vallen en opstaan. Niets menselijk was haar vreemd. God hield haar echter aan haar eenmaal genomen besluit. Wie veel (gaven) krijgt, moet ook veel geven.

Margareta groeide gedurig in heiligheid en volbracht in alle nederigheid en eenvoud haar opdracht.
God openbaarde zich aan Margareta; zij opende haar hart voor de Heer, onthechtte zich van het wereldse, werd door overgave en offerbereidheid ontvankelijk voor Gods Wil en verbond zich daardoor aan het goddelijke; zij werd waarlijk kind van God.

Laten we ons eveneens toewijden aan het Heilig Hart van Jezus en Hem ootmoedig bidden om kracht en genade, opdat we in navolging van de Heilige Marguerite-Marie en de Heilige Maria Magdalena, onze (doop)beloften overeenkomstig de Wil en Verlangens van onze Lieve Heer mogen nakomen.
Dit alles tot Gods Eer en Glorie en in het besef, dat daarvoor ook van ons heldhaftige inspanning wordt verwacht.

Meer over Paray-le-Monial, de heilige Margaretha-Maria Alacoque en de Heilig-Hartdevotie. KLIK

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP

“HIJ ZAG … EN GELOOFDE” (3)

3. Het getuigenis van André Frossard

Atheïst
Frossard’s ouders waren actief socialist (grootvader Frossard noemde zichzelf een rode republikein). Frossard ging in het spoor van zijn vader (later eerste partijsecretaris van de Franse Communistische Partij), maar toonde slechts weinig karakter om zich ook actief voor de belangen van het proletariaat in te zetten. Zijn beroepsloopbaan werd wegens zijn luiheid en wispelturigheid een fiasco. Hij kwam omzeggens niet met God en godsdienst in contact, zeker niet met de katholieke kerk: “niets heeft me tot de religie voorbeschikt, behalve het feit dat ik geen religie bezat” (147). Tot zijn twintigste jaar voegt hij zich in in de atheïstische overtuiging en beleving van zijn ouders (het protestantisme van zijn moeder kwam niet tot uiting).

Een christelijke vriend
Op zijn twintigste komt hij in contact met een wat oudere jongeman, André Willemin, die kort daarvoor zijn katholiek geloof weer opgenomen heeft. Deze 25-jarige studeert tijdens zijn journalistenwerk op de krant verder medische wetenschappen. Op een bepaald ogenblik vraagt hij wat het ideaal is van Frossard. Deze weet niet anders te antwoorden dan ‘roeien’. Ze schieten allebei in een hartelijke lach. Frossard voelt evenwel aan dat er iets aan zijn leven ontbreekt. Zijn vriend duwt hem na een paar dagen een boek van Nikolai Berdjajev in zijn handen ‘De nieuwe Middeleeuwen’, waarin op een nogal positieve wijze gesproken wordt over het geloof. Frossard vindt dat boek wel mooi, maar als volslagen ongelovige meent hij ook dat de schrijver wel gelooft in God, evenwel niet als wetenschappelijke hypothese, maar alsof hij werkelijk bestond, en “dit is nu juist wat moet bewezen worden”. Hij kan er dus niet over uitwisselen met zijn vriend. Deze nodigt hem uit op een etentje, maar onderweg vraagt hij aan Frossard om even te wachten terwijl hij een kerk binnenwipt. Frossard staat op de drempel van zijn bekering, maar hij weet het nog niet. Hij legt uit hoe weinig menselijke redenen er waren om zijn bekering logischerwijze uit te leggen: ‘ik was geen mysticus, ik had geen liefdesverdriet, ik had geen metafysische angsten, ik had geen zorgen en ik berokkende er geen aan anderen, ik had een goede gezondheid en voelde me gelukkig’. Hij wachtte op zijn vriend… “Ik voel niet de minste nieuwsgierigheid naar religieuze dingen, die in een ander tijdperk thuishoren. Het is zeventien uur tien. Binnen twee minuten zal ik christen zijn”.

God sloopt de atheïstische muur
Hoewel zijn vriend pas drie à vier minuten binnen was, leek hem die tijd toch vrij lang en hij gaat op zijn beurt de kerk binnen. Enige zusters zijn psalmen aan het reciteren, terwijl vooraan het heilig sacrament (dat hij overigens niet kent) staat uitgesteld. Hij is in een kapel van de zusters van de “Eerherstellende Aanbidding” (een congregatie, gesticht als vroom antwoord op bepaalde uitspattingen van de revolutionaire lente van 1847). Op drie korte bladzijden van zijn getuigenisboek beschrijft hij dan wat hem overkwam, wat er zich in hem voordeed, totaal onaangekondigd, totaal onvoorbereid op menselijk vlak: de vanzelfsprekendheid van God, de vanzelfsprekendheid dat deze een Persoon is, de liefde van God, sterker dan alles; en tegelijk ontvangt hij in zijn hart ook de kerk, de katholieke kerk. Een maand lang leeft hij daarna als in de hemel: een nieuw ontdekte realiteit. Na die tijd verdween de sterkte van die bekeringservaring. Hij liet zich voorbereiden op zijn doop. Tijdens de catechese treft hem vooral de Eucharistie, onovertroffen middel van Gods liefde die juist brood koos om zichzelf mee te delen, het voedsel van de armen en de geliefde spijs van de kinderen. “Van alle gaven, die het christendom zomaar aan mijn voeten strooide, was deze de mooiste”.

Knipoog midden beproevingen
Toen later twee van zijn kinderen stierven was dat wel een grote beproeving, toch bleef hij geloven dat God liefde is. Hij woonde later 500 kilometer van de plaats waar zijn bekering had plaats gevonden. Hij had zich op het kerkhof een locatie aangekocht voor zijn eigen graf. Toen hij deze voor hem bestemde plaats eens ging bezoeken zag hij dat het graf ernaast de grafkelder was van de zusters van de “Eerherstellende Aanbidding” in wier kapel, zover daar vandaan, hij zijn bekeringservaring had. Hij aanzag dit als een knipoog van God. Zijn boek eindigt hij met de woorden: “Liefde, om U uit te spreken zal de eeuwigheid kort zijn”.

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP

FEESTELIJKE HERDENKING VAN PRIESTER POPPE TE TEMSE

Sacramentsdag 2004

Herdenking

Op 10 juni 1924 overleed te Moerzeke Priester Edward Poppe, dat is dan meteen de feestdag van deze zalige. Zijn geboortedorp, Temse in het Waasland, heeft deze apostel van de Eucharistische Kruistocht feestelijk herdacht op 10 juni 2004, Sacramentsdag. De deken van Temse en velen met hem vonden dat zo’n genadevol samenvallen dat ze er de nieuwe bisschop van Gent, Luk Van Looy uit zijn kathedraal hielden om hem naar hun parochie uit te nodigen. De grote Onze Lieve Vrouwkerk van Temse was volgelopen met jonge en oudere gelovigen om op dit feest van Sacramentsdag de priester te gedenken die ooit de apostel van de Eucharistie was, ja, die de Eucharistie de geschikte weg vond om kinderen en jongeren te boeien met het christelijk levensproject.

De viering

De viering werd een emotievolle beleving van het gezamenlijke geloof, en de dankbare viering van het sacrament, dat door pausen genoemd werd ‘de oorsprong en het hoogtepunt van het christelijk leven’. De bisschop ging voor in de Eucharistie, geassisteerd door acht concelebranten, hoofdzakelijk pastoors en priesters van het decanaat (Velle, Steendorp, Kruibeke, Tielrode, Elversele…), en een tweetal diakens (Kruibeke en Rupelmonde-Bazel). De eerste communicantjes en de vormelingen van dit jaar zaten op de eerste rij.

Twee harmoniën, de Koninklijke Katholieke Werkersharmonie Recht Door Zee en de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia, zorgden voor indringende muziek o.m. Highland Cathedral Traditional (arr. Tjeu Snoek), Classical Canon van André Waignein, Hymn of Thanksgiving van Ted Huggens. Verscheidene koren leidden de gezangen: Sint-Gregoriuskoor, Sint-Jozefskoor en koorleden dekenaat; Onze-Lieve-Vrouwe Jeugdkantorij; organist Michaël Vekeman.Het was opvallend hoe het een zingend kerkvolk was dat was samengekomen.

Homilie

In zijn homilie omtrent de Eucharistie bracht de bisschop op volkse wijze enige belangrijke punten naar voor, waarvan we ons het volgende herinneren:

1° Brood en wijn: Hiermee staan christenen in een lange geschiedenis. De bisschop wees in dit verband op de figuur van de mysterieuze priester Melchisedek uit het Oude Testament die brood en wijn offerde aan de Allerhoogste en aan wie Abr(ha)am tienden zal afdragen. Tijdens het Laatte Avondmaal, zoveel later, situeert Jezus zich binnen die traditie van een mensheid die aan God aanbiedt, datgene waar ze van moet leven, brood en wijn, waarin men in contact treedt met die Allerhoogste, uit wiens hand wij alles ontvangen hebben en aan wie we alle erkentelijkheid verschuldigd zijn. De Eucharistie, tot Jezus’ gedachtenis, blijven we verder vieren omdat we als christenen de aanwezigheid van God binnen onze geschiedenis en binnen onze maatschappij moeten blijven brengen.

2° De (offer-)tafel. Dit is weer zoiets dat we binnen onze maatschappij moeten blijven brengen: de erkentelijkheid tegenover de Vader van alle leven die we uitdrukken door het aanbieden van gaven uit zijn hand ontvangen en waar we ook onze eigen arbeid naast leggen. Jezus bood ook zichzelf aan als offer, in zijn Menswording en zijn hele leven tot op het kruis. Het altaar blijft onmisbaar als symbool van een mensheid die geopend blijft op het mysterie van liefde: God.

3° De zending. In contact komen met Jezus in de Eucharistie, kan ons niet onberoerd laten. Hij heeft zich totaal gegeven, heeft in alles Gods verlangen gedaan, heeft Gods mensenliefde voluit zichtbaar gemaakt. En als wij zo nauw met Hem in contact komen in de Eucharistie, dan zullen wij ons leven moten afstemmen op het Zijne, in onze aandacht voor God en in ons engagement voor onze medemensen.

Sacramentsprocessie

Na de Eucharistieviering was er een sacramentsprocessie met enkele heiligenbeelden (o.a. H. Amelberga, patrones van Temse), de eerste en plechtige communicanten, de koorleden, de priesters, het baldakijn waaronder het H. Sacrament werd gedragen afwisselend door de bisschop en de Heer Deken van Temse. Daarop volgden honderden gelovigen en tenslotte de harmonieën die stemmingsmuziek brachten, terwijl vooraan in de processie luidop gebeden werd. Na een halte aan het geboortehuis van priester Poppe ging de processie verder langs de Schelde en enige straten van Temse. Terug in de Kerk gaf de bisschop nog de zegen met het Allerheiligste Sacrament en tot slot zong de hele kerk een oud lied van Priester Poppe: “Door zovele lieve kleinen… Koning van de zielen die U minnen, hosanna! Koning van de christen huisgezinnen, hosanna! Jezus, opperkoning van de maatschappij, U aanbidden wij! Heilig Harte van Jezus, ons toe kome uw Rijk!”

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP

NIET VERGETEN WIE DE PAROCHIE SCHRAGEN

“De (Nederlandse) nota (‘Samen Kerk’) stelt zonneklaar dat de pastoor de herder is, geassisteerd door zijn kapelaan en diaken(s). De pastoraal werk(st)er krijgt vooral de rol van catecheet toebedacht, zoals de Nederlandse bisschoppen eerder al besloten in de beleidsnota Meewerken in het pastoraat. Daarnaast lopen steeds meer vrijwilligers zich warm voor een aanstelling tot catechist en zal de vorming van overige vrijwilligers worden versterkt. Want al komt er meer nadruk op de leidende rol van de gewijde bedienaar, het welslagen staat of valt met een goed gevormd en gemotiveerd legertje vrijwilligers. En niet te vergeten de vele onopvallende maar onmisbare gelovigen die met aanbidding van het Allerheiligste en rozenkrans de parochies dragen.” (Citaat uit Katholiek Nieuwsblad, nr. 33, 14 mei 2004 p.9. Jan Peeters: Bisdom Haarlem wil van de nood een deugd maken.

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP

AANBIDDING, DE MAGISCHE SLEUTEL?
(Naar aanleiding van een Vormingssessie te PARAY-LE-MONIAL)

door Ben Van Vossel cssr

Aanbidding is aktueel
Bovenstaand citaat uit “Samen Kerk” eindigt met het benadrukken van het gebed (aanbidding van het Allerheiligste en de praktijk van de rozenkrans) en ook in het citaat van br. Stockman (verder in dit nummer) springt de noodzaak van spiritualiteit en gebed naar voor. In Temse feliciteerde bisschop Luk Van Looy de parochianen omdat ze van Sacramentsdag (10 juni 2004, zie relaas eerder in dit nummer) een dag van aanbidding hadden gemaakt en onlangs startte de Gemeenschap Maria-Kefas opnieuw met een maandelijkse langere aanbiddingstijd in de Voskenslaan (op de eerste vrijdag) om de evangelisatie vanuit Oase in de Stad te ondersteunen in haar inspiratie, diepgang en ijver. Is gebed en aanbidding dan een soort magische sleutel die de Kerk en haar verkondiging weer op het goede spoor moet zetten, die ervoor moet zorgen dat het geloof in Vlaanderen weer levend wordt, dat er weer beweging komt in de kerken, dat er weer (priester)roepingen komen, kortom, het gebed, de sleutel om van een verslenste kerk weer een levend en getuigend geheel te maken?

Diepe wortels voor de toekomst van de Kerk
Tijdens ons verblijf op een Gezinssessie te Paray-le-Monial (ingericht door de Communauté de l’ Emmanuel voor honderden jonge gezinnen) voelde je zo aan dat in die vele jonge echtparen, kinderen en tieners de kerk zich daar aan het vernieuwen was. Naast degelijke onderrichtingen, enthousiaste liederen en mooie vieringen viel ook de aanbiddingstent op waaronder het Allerheiligste Sacrament aanwezig was en ’s nachts was er permanente aanbiddingsgelegenheid in de kapel van de Visitatie waar ooit Christus verscheen aan de heilige Margareta Maria (zie over haar het aanvangsartikel van George Gernaert in dit nummer). Maar tijdens de dag kon je ook veel mensen biddend aantreffen in de basiliek, in de verschijningskapel (Rue de la Visitation ) en in de kapel van de Colombière (zo genoemd naar de geestelijke leider van Margareta-Maria: de jezuïet Claude de la Colombière ). En dan voel je dat er iets gebeurt. Dan ervaar je zelf dat in je eigen leven er zaken veranderen, er oplossingen komen die je niet voor mogelijk hield, gewoon omdat je alles aan de Heer voorlegt en van Hem een oplossing verwacht, in plaats van zelf oplossingen te forceren. Op de grote weide, met de aanbiddingstent in het midden (met het uitgestelde H.Sacrament) mocht je als priester tijdens de vele uren van het biechthoren ook de kracht ervaren van de aanwezigheid van de Heer, die mensen tot bekering bracht en tot ingrijpende beslissingen omtrent hun leven.

Een uitnodiging naar ons?
Moge het een aansporing zijn om zowel in je persoonlijk leven als met het oog op het spiritueel leven van je parochie, het gebed en de aanbidding (opnieuw) een plaats te geven. Ook in jouw leven, ook in jouw gezin, ook op jouw parochie of federatie is nog zoveel mogelijk! Het komt er op aan dat biddende mensen zichzelf, hun gezin en hun parochie gewoon toevertrouwen aan de Heer en van Hem de diepe vernieuwing verwachten die er nodig is. De Kerk zal zich vernieuwen!

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

DE MONSTRANS EN DE KATHOLIEKE KERK

Getuigenis van een bekeerling (Scott Hahn)

Op de meeste parochies in Vlaanderen komt de monstrans nog maar zelden te voorschijn. Vroeger gebeurde dat bijna dagelijks in ‘het Lof’ en in ieder geval in het Lof op het einde van de zondagsvespers. Scott en Kimberley Hahn waren een dominee-echtpaar dat zich bekeerde tot het katholicisme. In hun boek wordt de weg van hun ‘overgang’ naar de katholieke kerk beschreven. We geven een kort citaat met betrekking tot de eucharistische aanbidding:

“Tijdens een aanbiddingsuur in de Goede Week trof het me hoezeer de monstrans de katholieke Kerk symboliseerde. Zoals de meeste protestanten had ik het bezwaar gehad dat Maria, de heiligen en de sacramenten hindernissen waren die tussen de gelovigen en God in stonden en dat je er omheen moest gaan om bij God te komen. Ik dacht dat ze de omgang met God onnodig ingewikkeld maakten, zoals aangroeisels op gezonken schatten moeten worden verwijderd om bij het belangrijkste te komen.

Maar nu zag ik in dat het tegenovergestelde waar was. Het katholicisme was geen afstandelijke godsdienst maar een die gericht was op dingen die echt aanwezig zijn. De katholieken waren degenen die Jezus in hun kerken lichamelijk aanwezig hadden en die zichzelf na het ontvangen van de Eucharistie zagen als levende tabernakels. En omdat Jezus in de Eucharistie tegenwoordig is, vloeien, als we Hem in het centrum houden, alle zo rijke leerstellingen van de Kerk uit Hem voort als de mooie gouden stralen van de monstrans die van de Hostie af naar buiten waaieren”.

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

EUROPA ZONDER CHRISTELIJKE WORTELS?

Even was het actualiteit, en het lijkt nu reeds ver achter de rug: Overtuigde christenen wilden dat in de grondwet van het nieuwe Europa een verwijzing zou staan naar de culturele en dus ook christelijke wortels van Europa. Dat is niet gebeurd. Later drukten de Poolse bisschoppen hun verontwaardiging uit over het ontbreken van een Godsverwijzing in de “Europese Verdragsovereenkomst”. Ondanks de overtuiging van de meerderheid van de Europese bevolking, ondanks de oproep van de paus en de oproepen van verscheidene Bisschopsconferenties is inderdaad de vermelding van het christendom vermeden. De bisschoppen verklaren: “Wij nemen van deze zaak met verontwaardiging akte, als een vervalsing van de historische waarheid en als een openlijke marginalisering van het christendom, dat eeuwenlang de godsdienst van het overwegende deel van de Europeanen was en nog steeds is.” Het “ideologische laïcisme” van enige Europese regeringen (o.a. België en Frankrijk nvdr) wekt bezorgdheid over het toekomstige lot van Europa. (rv).

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

GEROEPEN TOT HEILIGHEID en INNERLIJKHEID

“Misschien is dit vandaag wel het grootste probleem bij gelovigen: er is veel actie en inzet voor mekaar, maar tegelijk een leegte wat de zingeving betreft. Alle leegte wordt dan maar gevuld met actie, in plaats van deze leegte tot een woestijn te laten worden waar de Godsontmoeting kan plaatshebben. Christenen zouden specialisten moeten zijn van de ontwikkeling van een geestelijke cultuur. Alleen wanneer het oprecht zoeken naar God, het zich in gebed geduldig openstellen voor zijn liefde opnieuw de prioriteit wordt, zal de religieuze mens overleven. Er is geen andere weg. Mensen als Edward Poppe hebben ons dat getoond en kunnen ons vandaag helpen die weg te gaan: de weg van de spiritualiteit, van de ware Godsontmoeting, de weg van het gebed”. Citaat van Broeder René Stockman, ‘Zalige Edward Poppe en zijn kleine weg naar de heiligheid’, in: “De Stem uit Moerzeke”, Molenstraat 7, 9220 (Tel/Fax. 052 47 81 95), blz. 9.

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

FATIMA 2004 - Een reisverslag

door Jean-Pierre en Marcella De Mey Gemeenschap Maria-Kefas

Een combinatie van reizen en op bedevaart gaan geeft ons veel voldoening. Na “La Salette” in de Franse Alpen vorig jaar is nu Fatima ons einddoel .

Een reisgids over Portugal overstelpt ons met kerken, abdijen en andere bezienswaardigheden. We maken een zeer beperkte keuze want naast ‘in Fatima vertoeven’ willen we van de natuur genieten, veel lezen en rusten...

Na twee volle dagen autorijden ontdekken we het gebergte ‘Serra da Estrela’. We willen er wat wandelen maar de grote hitte brengt ons terug naar de camping om volop te lezen.

De volgende dag bereiken we Fatima. Net op tijd om aan te sluiten bij een Ierse bedevaartsmis. Na wat gekuier op het enorm grote plein ( de gidsen beweren tweemaal het St. –Pietersplein in Rome ) gaan we op zoek naar ons logement. We kregen een adres van vrienden van de Gemeenschap Maria-Kefas. We worden er zeer hartelijk onthaald en gedurende twee dagen koninklijk verwend.

Op zaterdag wonen we de internationale mis bij op het plein en vertoeven een tijd bij de Heer in de moderne aanbiddingskapel. ‘s Avonds is er kaarsjesprocessie na het gezamenlijk rozenkransgebed. Er is al heel wat meer volk aanwezig.

Op zondagmorgen echter stromen van alle kanten auto’s, bussen, bedevaarders naar het plein. De eucharistieviering met enkele bisschoppen, een honderdtal priesters en een prachtig koor is indrukwekkend. Daarna wordt het Mariabeeld in processie terug naar de verschijningskapel gedragen onder het gewuif van duizenden witte zakdoekjes. Best ontroerend!

Ook de kaarsenbranderij (met tientallen tegelijk) en het lange pad dat door veel vrouwen op de knieën wordt afgelegd vinden we wel speciaal.

Op de terugweg maken we een ommetje naar Avila in Spanje. De prachtig omwalde stad met mooie kerken en een fantastische tentoonstelling van vele religieuze kunstschatten in de kathedraal, alsook het ouderlijk huis van Theresia van Avila, de vele ooievaars op de torens en de gezellige drukte door de toeristen maken veel indruk op ons.

De schilderachtige bergen rond de Spaans-Baskische kust vormen een mooie afsluiter om stilaan huiswaarts te keren.

De batterijen zijn weer opgeladen en we zijn dankbaar dat we mochten genieten van al dat moois !

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

DE AFFAIRE FOURNIRET
Een vader dankt God voor de ontsnapping van Marie

Op 26 juni 2003 werd de toen 13-jarige Marie Asunta Kirombo met een list in de bestelwagen van Fourniret gelokt en daar aan handen en voeten gebonden. Je hebt misschien ook wel een ingekort interview gezien op de VRT (1 juli 2004) waarin Marie Asunta Kirombo heel even de kans kreeg haar getuigenis te geven. Je zag het meisje met het kruisje van een paternoster in de hand en ze getuigde hoe ze tijdens haar ontvoering door Fourniret begon te bidden, te bidden… Hij had toen al gezegd dat hij erger was dan Dutroux, en je zou het gaan geloven. Toen hij haar verplichtte om achteraan in zijn bestelwagen plaats te nemen is dat wellicht haar redding geworden.

Haar vader getuigt: “Het was een waar mirakel. Marie heeft heel de tijd gebeden. God heeft haar gered.” En Gaspard Kirombo vertelt dan hoe Marie op een gegeven ogenblik vaststelde dat de koorden rond haar polsen en voeten niet meer zo strak gebonden waren. “Heel bizar, zegt Kirombo, Marie weet nog altijd niet hoe dat is kunnen gebeuren”. Toen Fourniret halt hield op het rond punt van Mesnil-Saint-Blaise in Beauraing is ze kunnen ontsnappen door de achterdeur die niet op slot was. Opgevangen door een automobiliste heeft ze de auto van Fourniret en hemzelf kunnen identificeren en zo kreeg de politie het nummer van de auto. Even later werd Fourniret opgepakt. Sindsdien verbleef hij in de gevangenis wegens die mislukte ontvoering. Tot dan op 30 juni, ongeveer een maand na die ontvoering, een week na het vonnis in de zaak Dutroux, de (3de) vrouw van Fourniret getuigde over 9 andere ontvoeringen en moorden door haar man.

Het eenvoudige geloof van Marie Asunción en haar vader is een uitdaging voor ons tot geloof in de kracht van het gebed. Heel wat gelovige mensen hebben toch geleden, de heilige Maria Goretti werd toch vermoord (zie Geloof en Leven, nr.), maar af en toe wil de Heer ons een teken geven omtrent de zinvolheid en de kracht van het gebed. Het blijft een uitnodiging voor ieder van ons om ons vertrouwen op Hem te stellen en in alle omstandigheden het gebed tot een basisgewoonte van ons leven te maken.

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

BIDDEN - AANBIDDING

Andrea Van Braeckel, Gemeenschap Maria-Kefas

Bidden
Een korte tekst uit het evangelie waar Jezus zijn leerlingen uitnodigt om midden de drukte van het leven eens tot rust te komen, een woord dat daar in een heel concrete situatie werd uitgesproken, mag voor ons ook een uitnodiging zijn met betrekking tot het gebed:

“Kom nu eens zelf mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en rust daar wat uit.” (Marcus 6, 31)

Wat vraagt Jezus?
1° Kom mee …. Meegaan met Jezus, Hem volgen …
2° Naar een eenzame plaats om alleen te zijn …. Eenzame plaats en alleen, weg van alle drukte… alleen met Jezus …
3° En rust daar wat uit … rusten aan het hart van de Heer.

U weet ook wel dat er verschillende manieren van bidden bestaan: bidden met vaste formules of eerder met je eigen woorden, je hebt lofprijzing, zingen, smeek - en vraaggebed, dankgebed; en dat kan telkens alleen of met verschillenden samen. Zo is er ook het aanbiddinggebed. En hierover willen we het nu even hebben.

Aanbidden
Het is moeilijk een definitie te geven van ‘aanbidding’. Toch wil ik een poging doen om te omschrijven wat ik bedoel als ik het woord ‘aanbidding’ uitspreek of hoor.

- Aanbidden is zich verwonderen over God, die men vereert, over al zijn werken, zijn oneindige liefde voor ieder van ons…. Bewondering en dankbaarheid komen dan op in ons hart.
- Het is zich zeer klein en arm voelen tegenover Hem en toch geborgen zijn in zijn liefde.
- Het is alles verwachten van Hem, zoals een weerloos kind, met open handen, een ontvankelijk hart… Hij is er altijd voor mij…
- Het is heel je leven richten naar de verlangens van de Heer. Luisteren naar Hem, ja zeggen aan de Heer, met heel je leven, heel je hart en dat alles in liefde…

Aanbidden is nog veel meer: Het is vooral kijken en luisteren naar Hem. Als je toch woorden wil gebruiken ervaar je dat deze moeilijk te vinden zijn. Gewoon in stilte je bewust zijn van Gods aanwezigheid, bij Hem zijn kan een heel mooi gebed worden. Stil bij Hem zijn, je hart voor Hem open stellen.

Het aanbiddinggebed staat heel dicht bij het lofgebed. Beide drukken de verwondering en de liefde uit tegenover de Vader, de Zoon en de H. Geest.
Het aanbiddinggebed legt meer de klemtoon op eerbied, je klein weten, stilte.
Het lofgebed drukt meer je blijheid uit, is levendiger…Een kind dat kraait van blijdschap, vol bewondering en vreugde om zijn papa.

Wat zegt Jezus over aanbidden ?
Bij de bekoring in de woestijn zegt Jezus: “Weg Satan, er staat geschreven : de Heer uw God zult ge aanbidden en Hem alleen dienen” (Matt 4, 10). De aanbidding van God was blijkbaar belangrijk voor Jezus.

Bij zijn ontmoeting met de Samaritaanse aan de put van Jakob (Joh. 4, 20 – 24) zegt Jezus iets méér over de aanbidding:

“Onze vaderen aanbaden op die berg daar, zegt de Samaritaanse, en gij Joden, zegt dat in Jeruzalem de plaats is waar men aanbidden moet”. “Geloof Mij vrouw, zei Jezus haar, er komt een uur dat gij noch op die berg noch in Jeruzalem de Vader zult aanbidden. Gij aanbidt wat gij niet kent; wij aanbidden wat wij kennen, omdat het heil uit de Joden komt. Maar er zal een uur komen, ja het is er al, dat de ware aanbidders de Vader zullen aanbidden in geest en waarheid. De Vader toch zoekt mensen die Hem zo aanbidden. God is geest, en wie Hem aanbidden, moeten Hem in geest en waarheid aanbidden”.

Uit deze woorden van Jezus kunnen wij het volgende opmaken:
De plaats van aanbidding is niet zo belangrijk. Een berg, een gebouw… het speelt geen doorslaggevende rol. De eigenlijke aanbidding gebeurt in “geest en waarheid”.

Dit betekent dat de echte aanbidding er komt met Jezus. Hij is de waarheid zelf… de waarheid over God en de schepping. Vanaf zijn heengaan uit de wereld zendt Hij ten volle zijn Geest… Wie de Geest van Jezus in zich opneemt kan echt aanbidden.

Iedereen kan een aanbiddinggebed ‘opzeggen’, maar het ‘echte’ aanbiddinggebed welt op uit het hart van de mensen die vervuld zijn van Jezus’ Geest. Het is deze Geest die bidt in het hart van de mensen die bereidt zijn Hem te aanvaarden….die Hem vragen om in hen te bidden…

Zoals elk gebed is aanbidding en lofprijzing tevens een beslissing van de mens. Je stelt je er voor open, je zoekt er tijd voor, je beslist om even bij God te zijn, in je binnenkamer, zelfs midden de drukte van de tram of in het stadsgewoel, maar ook in een rustige ruimte bij je thuis (op sommige momenten is het er wellicht ook rustig) of in een kapel of kerk… (zie verder in dit artikel: ‘Plaatsen van aanbidding’)

Paulus schrijft in dat verband:
- De Geest bidt in ons. Wij zelf weten niet eens hoe te bidden .(R 8, 26 –27)
- Niemand kan zeggen: “ Heer Jezus “ tenzij door de H. Geest. - 1 Kor 12, 3
- Hetzelfde gebeurt tegenover de Vader. Paulus schrijft: Gij hebt een geest van kindschap ontvangen die ons doet uitroepen: “Abba Vader” (R 8, 15)

Houdingen van waaruit aanbidding mogelijk wordt.
(nl. Wat kan ons helpen om tot echte aanbidding te komen?)

1. De ware aanbidding kan alleen gebeuren als je vol bent van de H. Geest.

Deze Geest waait waarheen Hij wil. Hij is een gave, maar anderzijds kan je je openstellen zodat de H.Geest gemakkelijker in je leven zal binnenkomen. Hoe kan je dat o.m. doen?

1° Vragen om de komst van de H. Geest, dikwijls vragen, blijven vragen….
2° Leven zodat de vrucht van de Geest in je leven vruchtbaar worden. Die vrucht is: liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtheid, ingetogenheid. - Gal 5, 22. Dit zijn geschenken van de H. Geest, maar we kunnen er ons voor openstellen en we kunnen er ons in oefenen, ze in praktijk brengen.

2. Hoe scheppen we de voorwaarden voor de aanbidding? Waarop letten ? Waaraan werken?

1° Zoek de stilte op, niet alleen de uiterlijke stilte ( afwezigheid van lawaai ) maar ook de innerlijke stilte. Leg je zorgen neer aan de voeten van de Heer en tracht nu enkel op Hem gericht te zijn.

2° Leef in liefde, want God is liefde, Probeer lief te hebben zoals Jezus ons liefheeft. Zorg dat je in vrede leeft met jezelf, de anderen en God.

3° Besef je kleinheid. Laat God in jou bidden, laat God alle ruimte, een open hart is zeer belangrijk.Het LATEN vullen door Hem.

4° Leven volgens je inzichten: geef dus gevolg aan wat de Heer je zegt en duidelijk maakt. Anders maak je van je leven een leugen en is de echte vrede er niet.

5° Zoek de waarheid over God, leer Hem beter kennen. Leef in de waarheid

Vormen van aanbiddingsgebed.

1. Met liefde en verwondering naar God kijken en ... luisteren.

Je kunt dit doen door de natuur in te trekken en je te verwonderen over Gods scheppingswerk… Laat de natuur tot je spreken. Luister, kijk, let op de geuren… Blijf een tijdje zitten, wandelen…. Je hart heeft tijd nodig om echt stil te worden en open te komen voor de dingen die je omringen .. Na een tijd van stilte kan je je plots één voelen met het mysterie dat je omringt en met Hem, de Schepper van dat alles. Dat doet je bidden “ Mijn Heer en mijn God, wat ben je machtig … “

Ook de bijbel kan ons brengen tot aanbidding. Je zoekt de stilte op, leest een zinnetje, herhaalt het heel rustig, … daarna blijf je stil… dat woord is voor jou…. Na een tijd kan je God misschien met een kort woord antwoorden, danken….

2. Gewoon stil zijn.

God aanwezig weten bij jou. Je bij Hem geborgen weten en er blij om zijn. Ik denk hierbij aan de boer van Ars die elke dag een paar uur in de kerk kwam zitten. De pastoor vroeg hem: Vriend, wat vertel je altijd aan God ? En de boer antwoordde : Niets, Hij kijkt naar mij en ik kijk naar Hem.

Zo ’n gebed is niet gemakkelijk, we zijn zo gemakkelijk verstrooid, maar toch de moeite waard om het te proberen.

3. Korte gebeden herhalen of liederen zingen.

Tijdens de aanbidding kan je heel rustig steeds een kort gebed herhalen. Bv. Vader, ik aanbid U… Jezus ik aanbid U… H.Geest ik aanbid U… Of gewoon zeggen : Vader, ontferm U over mij … Vader, woon in mij, Jezus leef in mij, H.Geest bid in mij…enz…

Plaatsen van aanbidding.

1. De natuur, zoals we hoger reeds aangaven

2. Een kerk, kapel of een andere stille voorbehouden plaats.

3. Thuis voor een kruisbeeld, een icoon. Het is goed om enkele kleine hulpmiddelen te gebruiken om wat sfeer te scheppen: een kaars, een gedempt licht, een beeld of icoon …

4. De Eucharistie. De hoogste vorm van aanbidding. Hier is Jezus zelf aanwezig in het heilig brood. Jezus aanbidden in het heilig brood spreekt het hart aan. We geloven dat Jezus er werkelijk aanwezig is, meer dan elders. Wij mensen hebben iets nodig om te zien… zo is het gemakkelijker om ons te concentreren. Voor het H.Sacrament is de beste plaats van aanbidding.

5. Je eigen hart. Eigenlijk moeten wij niet ver zoeken om God te aanbidden. Jezus woont in ons hart dat Hem toebehoort. Hij is aanwezig in ieder van ons, dus kunnen we Hem overal aanbidden…

Van aanbidding naar liefde – van liefde naar aanbidding.

Het aanbiddinggebed kan alleen bij mensen die hun leven richten naar Jezus. Het echte aanbiddinggebed kan maar als je een diepere relatie hebt met God (dat kan natuurlijk ook een relatie zijn van iemand die zich bewust is van eigen kleinheid en zondigheid maar zich tot God wendt, bewust van Gods barmhartige liefde). Daartoe is het ook nodig de Heer beter te leren kennen bv langs de bijbel, boeken, gesprekken met mensen die leven volgens het evangelie, beluisteren van onderrichtingen, studie, enz… Aanbidden is meedoen met de H.Geest die waarheid en liefde is.

Ware aanbidding doet ons volstromen van liefde tot God en onze medemensen. Het is “ ja “ zeggen aan de Heer en dan naar de anderen gaan, vervuld van zijn liefde….

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

GROETEN VANUIT WERELDMISSIEHULP (Boechout)

Guido De Mulder, Gemeenschap Maria-Kefas

In een vorig nummer (Geloof en Leven, jg. 107 (2003) nr. 3) publiceerde Guido reeds een verslag “Groeten uit Zimbabwe. Als u dat nog eens naleest zal je volgend artikel beter kunnen situeren.

Een grote nood
Verleden jaar kreeg ik een smeekbede om hulp van het St.-Andrews-hospital, district Mutare, Zimbabwe. Het is een katholiek ziekenhuis waaraan een klooster verbonden is van inheemse zusters. De enige pomp waarmee zij water moesten optrekken was reeds versleten en bleek nu helemaal defect. Het is daar ook moeilijk om aan brandstof te geraken, die daar ook peperduur is. Men heeft ook een transformator nodig om electriciteit op te wekken in geval van nood. Men zou nieuwe elektrische leidingen moeten leggen. Een nieuwe boorput is noodzakelijk. Er moesten ook medicamenten aangekocht worden… Kortom, een hoge nood.

Samen met anderen
We wilden wel helpen, maar we kunnen dat niet alleen aan. Na enige tijd ben ik bij Wereld-Missiehulp terecht gekomen waar ik zeer goed ontvangen werd. Men heeft een belangrijke som vrijgemaakt voor het project, waarover ik het hierboven had. Men liet me daar echter ook verstaan dat er handen tekort zijn. Naar zo’n soort instelling was ik eigenlijk op zoek om de allerarmsten in de wereld een beetje te kunnen helpen. Men had iemand nodig in de drukkerij, hoofdzakelijk om pamfletten en affiches te drukken die dan verzonden werden naar de missiekringen van onze Vlaamse parochies. De bedoeling is om hoofdzakelijk kleding, schoenen en andere bruikbare goederen in te zamelen en te verzenden naargelang de vraag van missionarissen en ontwikkelingshelpers. Rode kledingcontainers staan op heel wat parochies verspreid; ongeveer 5000 personen zijn betrokken bij Wereld-Missiehulp, waarvan zo’n 1200 in Vlaanderen.

Dienstbaarheid met respect en vanuit geloof
Het is niet de bedoeling om in dit artikel de hele werking van Wereld-Missiehulp te beschrijven, maar toch dit: “Dienstbaarheid begint daar waar men Jezus Christus herkent in het gelaat van de armsten der armen, de hongerigen, machtelozen, zieken en gehandicapten, ongeletterden, stervenden en uitgestotenen van alle aard. Het handelt niet louter om sociaal werk of hulpverlening, maar belangrijker nog is het erkennen van de waardigheid van iedere mens” (Mgr. H.D’ Souza, aartsbisschop van Calcutta, India).

Hoe ik het zelf volhoud om 3 - 4 - 5 dagen in de week te gaan helpen? Ik vraag gewoon de hulp van Hierboven en die wordt me gegeven; uit eigen kracht zou ik het niet volhouden.

Wereldmissie-hulp helpt
Het project in Mutare (Zimbabwe) kost al vlug verscheidene duizenden euro’s, naargelang de werken die worden uitgevoerd. We hebben een veilige weg gevonden om geld voor het project over te maken. Elke soms wordt integraal gestort en komt op de juiste plaats terecht van een erkende Amerikaanse kerkgemeenschap. Diezelfde personen houden dan ook toezicht op de uitvoering van de werken. Zimbabwese mensen zijn zeer dankbaar en uiten hun dank door voor hun weldoeners te bidden. Wereld-Missiehulp heeft me toelating gegeven om gelden van weldoeners te ontvangen via hun bankrekening en die is: KBC 403 - 6054001 - 13 met vermelding : Project St Andrews Hospital, district Mutare - Zimbabwe. Wie nader kennis wil maken met Wereld-Missiehulp : Provinciesteenweg 400, 2530 Boechout (Tel. 03/4541415 - Fax 03/4541093, E-mail:< wmh@wmhelp.be> , website:<www.wereldmissiehulp.be>). Met dank

EINDE ARTIKEL

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER

J.I.L. - Jongeren Info Life
Een leven is méér waard

Het menselijk leven in de waagschaal

Stellen dat de waarden en normen in ons landen volledig vervaagd zijn, is een open deur instampen. Jongeren Info Life wil hier met een hedendaagse aanpak tegen ingaan.
Sinds 1993 is het aantal abortussen in België blijven stijgen tot meer dan 16 000 vandaag. Ook het aantal tienerabortussen blijft toenemen, meer dan 2200 in 2001 of twee middelgrote scholen.

Niet alleen wordt zo jaarlijks het leven ontnomen aan een gemeente ter grootte van Tessenderlo of Middelkerke. Even zovele moeders en tieners – waarvan in 2001 er 75 nog geen 15 jaar oud waren – worden voor de rest van hun leven getekend door een onherroepelijke beslissing die vaak ook psychische letsels veroorzaakt. Intussen wordt dit alles haast als een vanzelfsprekendheid gezien. In tien jaar tijd is een stad groter dan Brugge gewoon van de aardbodem geveegd, en niemand geeft erom. Niemand?

Abortus is pas nu echt een taboe geworden. Niemand durft erover spreken, misschien omdat men angst heeft iemand te ontmoeten die zelf een abortus heeft ondergaan.

Jongeren Info Life wil dit taboe-onderwerp opnieuw bespreekbaar maken, en vooral hulp bieden, liefst vóór de fatale ingreep plaats vindt. Daarom heeft onze werkgroep een aantal prolife-organisaties van verschillende levensbeschouwingen samengebracht om hulp en informatie te bieden waar mogelijk.

Om zoveel mogelijk jongeren in scholen en verenigingen te kunnen informeren over het mooie van het leven – ondanks soms heel moeilijke momenten en omstandigheden – staan in de verschillende provincies groepen vrijwilligers klaar met moderne audiovisuele apparatuur. Zodat zij de jeugd – de toekomst van onze samenleving – op een aantrekkelijke manier zin in het leven kunnen geven.

Momenteel -nog in de startfase- bereiken we hiermee een vijfhonderd jongeren , maar het is wel degelijk de bedoeling om jaarlijks meerdere duizenden jongeren een positieve boodschap mee te geven.

Om het groot aantal scholen en verenigingen te kunnen bereiken heeft ‘jongeren info life’ (JIL) voortdurend nood aan vrijwillige voorlichters. Voel je je aangesproken door de kwetsbaarheid van het ongeborene en wens je mee te werken aan dit project, neem dan contact met ons op. Uiteraard is een bijdrage, groot of klein steeds welkom op rek. nr.: 979-0738058-87

Immers het allerzwakste leven is toch wel méér waard!

Namens “JIL”
Peter De Langhe (algemeen coördinator), lid Gemeenschap Maria-Kefas
Hagewindestraat 10, 9120 Beveren, 03/7554158

Mededeling van GELOOF en LEVEN vzw augustus 2013 : JIL is geen uitgesproken christelijke en zeker geen kerkelijke vereniging en in sommige probleemsituaties stellen ze oplossingen voor die niet helemaal stroken met de gangbare katholieke opvatting. Toch biedt ze heel wat goede hulpverlening aan jongeren (en ietwat minder jonge mensen) met problemen op seksueel of relationeel vlak. Daarom verwijzen we ook naar hun webpagina. Te bereiken langs HIER

EINDE ARTIKEL

EINDE VAN DIT NUMMER 2004_4

NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER