GELOOF en LEVEN
GELOOF EN LEVEN 2006 nummer 3
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
MARIA, BEELD VAN DE GELUKTE MENS
Onder deze titel schreef Karl Veitschegger enige treffende bijdragen over de figuur van Maria, zo o.m. over de Tenhemelopneming van Maria, het feest dat we in de katholieke kerk vieren op 15 augustus.
Vrucht van Jezus Verrijzenis
Reeds rond 450 na Chr. was er in Jeruzalem een Feest van de Opneming van Maria en sedert de 7de eeuw werd het ook in het Westen gevierd. Het is een feest van hoop voor Katholieke en Orthodoxe christenen. Het behoort tot de kern van ons christelijk geloof dat Christus na zijn dood verrezen is. Zijn opstanding betekende echter niet enkel zijn verheerlijking maar zij wordt ook vruchtbaar naar anderen. Wij mogen dat enigszins aflezen uit zijn woord: “Wanneer Ik verhoogd zal zijn, zal ik allen tot Mij trekken” (Joh. 12,32). En dat andere woord: “In het huis van mijn Vader zijn veel woningen. Wanneer Ik zal zijn heengegaan en een plaats voor u heb bereid, dan zal ik terugkeren en u tot Mij halen opdat ook gij zult zijn waar Ik ben” (Joh.14,2-
Wat heeft dit mysterie met ons te maken?
In feite betekent ‘dogma’ dat hier iets gezegd wordt dat voor ons leven met God heel belangrijk is: het gaat om ons heil. Maria is de icoon van de helemaal verloste mens. In haar wordt ons voorbeeldmatig (exemplarisch) getoond waartoe wij allen geroepen zijn: tot de voltooiing in God, en wel “met ziel en lichaam”. Ja, ook met ons lichaam! Wij moeten daarbij niet denken aan gerevitaliseerde lijken, die door de lucht vliegen. Zoiets past in een science-
Wie de 15de augustus viert, viert ook zijn eigen toekomst.
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
NIEUWE BEWEGINGEN EN EVANGELISATIE
Naar een bericht van KerkNet/CNA
Op de eerste Latijns-
Verwijzend naar de geloofsvorming en de verkondiging van het evangelie benadrukte hij dat de nieuwe kerkelijke bewegingen en gemeenschappen op beide domeinen vruchten dragen voor het leven van de kerk en de christenen in alle hoeken van de wereld. “Te vaak is het christelijk gezin uit zichzelf niet in staat om het geloof aan de nieuwe generaties door te geven en ook de parochies schieten tekort (…) Te midden van deze situatie zijn de kerkelijke bewegingen een plaats geworden van een diepgaande en stevige christelijke vorming.” Mgr. Rylko prees ook hun enorme verscheidenheid van opvoedkundige methoden en projecten, “die buitengewoon efficiënt zijn (…) Dat succes is te wijten aan het charisma dat leidde tot de geboorte van deze bewegingen.”
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
DE PASSIE VAN SINT GERARDUS EN DE MARIA-
Ben Van Vossel
Hier geschiedt Gods wil
In augustus 2004 schreef paus Johannes-
‘Gods wil’ volbrengen bestond er voor Gerardus in om steeds nauwer met Jezus verbonden te leven. Vooral ook in het beleven van het lijden van de Heer. Wij zouden dat wel eens vergeten als we al die opvallende tekenen zien waarvan zijn leven blijk geeft; de wonderbare gebedsverhoringen en genezingen springen er zo uit. Pater Sean ziet in Gerardus een toepassing van wat Paulus schrijft aan de christenen van Filippi: “Ik wil Christus kennen, ik wil de kracht van zijn opstanding gewaarworden en de gemeenschap met zijn lijden, ik wil steeds meer op Hem lijken in zijn sterven om eens te mogen komen tot de wederopstanding uit de doden” (Fil.3,10-
De passie voor de mensen
Maar juist die passie voor Gods wil, als leerling van Jezus, toont zich naar buiten door een passie voor de mensen. Gerardus had in zijn hart een passie voor de mensheid. Hij zette zich in voor religieuze vrouwen, met name ook voor de Redemptoristinnen, voor armen, voor de moeders in verwachting. Paus Johannes Paulus zag in dit laatste een schitterend samenvallen van wat Gerardus én de Redemptoristen van vandaag betrachtten: de cultuur van het leven. De paus spoorde de Redemptoristen dan ook aan om hun theologische en morele reflexie in dienst te stellen van het leven, vooral in situaties waar het leven minder beschermd en verdedigd wordt. De paus beschouwde dit als “een concrete manier om het werk van de heilige Gerardus Majella voort te zetten en getuigen te zijn van de hoop en bouwers van een nieuwe mensheid”.
De passie van de Gemeenschap Maria-
Dit sluit nauw aan bij wat de Gemeenschap Maria-
Vanuit het mededogen voor de jeugd van vandaag (haar eenzaamheid, de vele verleidingen, gebrek aan geestelijke vorming,) heeft de Gemeenschap ook een hele Jongerenwerking opgezet, die in de loop van 25 jaar allerlei vormen heeft gekregen: Jongerentochten, Jongerendagen en -
In de lijn van wat paus Johannes Paulus hierboven zegde over de verdediging van het prille menselijk leven, heeft de Maria-
Ook de relatiedagen voor leerlingen van Middelbare scholen (twee dagen per week, ‘Jij en Ik: een wonder!’) die nog tot volgend werkjaar (2006/2007) in de Voskenslaan kunnen doorgaan, kaderen in het doorgeven van de waardering en het respect voor het menselijk leven en de seksualiteit en bedoelen de jongeren van deze tijd te helpen de basis van een goede relatie te zien en te waarderen; hiervoor werken leden van de Maria-
Toen gingen ze op weg (Lk.9,6)
Een groot aantal van deze activiteiten konden we totnogtoe laten doorgaan in ‘Oase in de Stad’ dat zo tot een drukke oase maar ook tot een echte genadeplaats uitgroeide. We voelden ons verwelkomd en gesteund door de plaatselijke Redemptoristencommuniteit in wier spiritualiteit en zending we ons volop herkenden. Door een herstructurering, rationalisering en nieuwe beleidsvisies binnen de onlangs opgerichte Clemensprovincie van de Redemptoristen zal echter naar een nieuwe locatie uitgezien moeten worden voor de Maria-
De vzw Geloof en Leven, die evenzeer bekommerd is om de beleving van het mededogen, evangelisatie en christelijke vorming vanuit de gegevenheid aan God, in de geest van de heilige Gerardus, hoopt dat een en ander geen domper zal betekenen voor de inzet van de leden van de Gemeenschap Maria-
Een zending voor ons allen
De beleving van een sterke persoonlijke gegevenheid aan Christus is evenwel niet alleen de roeping van de Redemptoristen of van de leden van de Maria-
De aanvang van dit artikel is gebaseerd op Sean Wales cssr,
‘La passion de Saint Gérard’ in: Orbis’, Annales Congregationis Sanctissimi Redemptoris, 2005, Nova Series, Annus I, pp. 121/122
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
PAUS VEROORDEELT ‘GEWELD IN NAAM VAN GOD’
Naar een bericht van KerkNet/CathNews
Enige maanden geleden veroordeelde Paus Benedictus in een toespraak na het Angelusgebed het recente geweld tegen kerken en moskeeën in Irak en Nigeria. De paus verwees naar de aanslag tegen de gouden koepelmoskee in Samarra en de toenemende spanningen tussen Soennieten en Sjiieten in Irak. Tegelijkertijd onderstreepte hij dat de rouw en de haat die daarvan het gevolg zijn een ernstige belemmering vormen voor de bijzonder moeilijke heropbouw van het land. Paus Benedictus veroordeelde tevens de vernieling van kerkgebouwen en moskeeën in Nigeria, waar er vooral in de noordelijke deelstaten al enkele dagen botsingen waren tussen christenen en moslims. “Ik veroordeel ten stelligste het geweld in gebedsplaatsen en vertrouw alle doden en rouwenden toe aan de Heer”, zei paus Benedictus. Tegelijkertijd haalde hij fel uit naar al diegenen die aanzetten tot religieuze haat of die God gebruiken om het doden van mensen te rechtvaardigen. “De vruchten van een geloof in God (…) zijn: broederschap en samenwerking, ten dienste van het algemeen welzijn. God, de schepper en vader van allen, zal des te meer rekenschap vragen van diegenen die bloed vergieten ‘in Zijn naam’”. Vooruitblikkend op de vasten riep de paus de gelovigen op tot meer intens gebed en boetedoening, opdat God de dreiging van gelijkaardige conflicten in deze naties en op vele andere plaatsen wereldwijd zou wegnemen.
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
Het aantal christenen is de laatste vijf jaar gegroeid met circa 140 miljoen. Dat staat op de site van de Engelse christelijke onderzoeksorganisatie Christian Research. In 2000 waren er nog ongeveer twee miljard christenen, nu bijna 2,14 miljard. Het christendom is daarmee ook iets sneller gegroeid dan de wereldbevolking, namelijk met 1,3 procent tegen 1,2 procent en die groei situeert zich vooral in Afrika en Azië. Het aantal moslims en Hindoes in de wereld groeit echter nog sterker. Voor de moslims geldt een percentage van 1,9 procent per jaar (in totaal ongeveer 1,3 miljard) en de wereldwijde hindoegemeenschap is met een groeipercentage van 1,5 procent gegroeid tot een totaal van 870 miljoen Hindoes.
Kath. Nederl. 5 januari 2006.
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
Paus Johannes Paulus II
“De kinderen zijn
heden en toekomst
van de Kerk.
Door hun gebeden
dragen zij ertoe bij
de wereld te redden
en beter te maken”
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
LIEFDE ALS WEG TOT DE WAARHEID
Geloofsgemeenschap
De kerkgemeenschap is zich ervan bewust geworden een “geloofsfamilie” te zijn, een door een diepe en mysterievolle band verenigd gezin, dat de meest verscheiden werkelijkheden omvat en dat – door de aanwezigheid van God in haar – tot teken van eenheid wordt voor de hele maatschappij. Zij is een ‘katholieke’ gemeenschap; en ‘katholiek’ betekent dat zij een open verzameling is, behoedster van een aan ieder mens gerichte boodschap van universele betekenis…
Met liefde het licht doorgeven!
In een samenleving, die dorst naar waarachtige menselijke waarden en die talrijke scheuringen en scheidingen doormaakt, moet de gelovige gemeenschap overbrenger zijn van het Licht van het evangelie, in de zekerheid dat liefde voor allen de bemiddeling van de waarheid is.
Communicatiemiddelen aanwenden!
Moge de Kerk tot dit doel aanwezig zijn op alle gebieden van het dagelijkse leven, hetgeen ook door de sociale communicatiemiddelen gebeurt. Dit is een belangrijk aspect omdat de Geest ons oproept, naar ieder mens alle liefde over te brengen die God-
Paus Benedictus XVI tijdens de audiëntie voor een pelgrimsgroep uit het aartsbisdom Madrid aansluitend bij een diocesane synode 4 juli 2005 Gecit. in FMG (Freundeskreis Maria Goretti e.v.) Information, dez. 2005 nr. 87, p. 8/9).
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
PAUS TOT JONGEREN: LEES DE BIJBEL!
Wie Christus ontdekt heeft, moet ook anderen naar Hem brengen. Een grote vreugde kan men niet voor zichzelf houden. Men moet ze verder doorgeven.
Zelfgezochte godsdienst schiet tekort
Vandaag is er in grote delen van de wereld een wondere God-
In de bijbel leer je Jezus kennen
Paus Benedictus XVI heeft in zijn boodschap voor de Wereldjongerendag benadrukt dat het belangrijk is voor jonge mensen om intensief de bijbel te lezen. Als thema gaf hij de jongeren Vers 105 uit Psalm 119: “Uw woord is een lamp voor mijn voeten, het is een licht op mijn pad”. In de brief (22 februari 2006) schrijft de paus: “Mijn beste jonge vrienden, ik raad jullie dringend aan om vertrouwd te raken met de bijbel en die altijd bij de hand te hebben, zodat hij je kompas kan zijn dat je wijst welke weg je moet gaan. Door de bijbel te lezen leer je Christus kennen.”
Bouw je leven op Jezus
“Je leven bouwen op Christus, het Woord met blijdschap aanvaarden en zijn woorden in praktijk brengen: dat, jonge mensen van het derde millennium, moet jullie motto zijn!” “Er is dringend behoefte aan een nieuwe generatie apostelen, die stevig verankerd zijn in het Woord van Christus, in staat om te reageren op de uitdagingen van onze tijd en bereid om het evangelie wijd en zijd te verspreiden.”
Help de mensen de werkelijke Ster te ontdekken, die ons de Weg toont: Jezus Christus. Laten wij zelf trachten Hem steeds beter te leren kennen, zodat wij door onze overtuiging ook anderen tot Hem kunnen leiden. Daarom is de liefde voor de heilige Schrift zo belangrijk, en daarom is het belangrijk het geloof van de Kerk te kennen, waarin ons de Schrift aangeboden wordt. Het is de heilige Geest, die de Kerk in haar groeiend geloof steeds verder in de diepte van de waarheid binnengevoerd heeft en binnenvoert (zie Johannes 16,13)… Natuurlijk zijn boeken alleen niet voldoende… Bouw geloofsgemeenschappen uit …
Blijf in contact met de Kerk!
Het spontane van de nieuwe gemeenschappen is belangrijk; maar belangrijk is ook, daarbij de gemeenschap met de paus en de bisschoppen te behouden, die ons de zekerheid geeft dat wij geen privaatwegen zoeken, maar werkelijk in de grote familie van God leven, die de Heer met zijn twaalf apostelen opgericht heeft…”“De apostelen ontvingen het woord van de verlossing en gaven het door aan hun opvolgers als een kostbaar juweel dat veilig wordt bewaard in het juwelenkistje van de Kerk: zonder de Kerk bestaat het gevaar dat deze parel verloren gaat of vernietigd wordt.”
Ga nu reeds op pelgrimstocht naar 2008
Deze 21ste Wereldjongerendag werd niet op één locatie gevierd, maar in de plaatselijke kerken gevierd en wel op Palmzondag. De paus raadde de jongeren aan om die dag in hun hart reeds op weg te gaan, op een soort pelgrimstocht naar de wereldwijde ontmoeting met jongeren toe die in juli 2008 zal plaatsvinden in Sydney.
(Preek tijdens de Eucharistieviering op het Marienfeld tijdens de Wereldjongerendag te Keulen 21/08/2005 en boodschap voor de Wereldjongerendag 9 april 2006 (ondertekend op 22 februari 2006) respectievelijk gecit. in FMG (Freundeskreis Maria Goretti e.v.) Information, dez. 2005 nr. 87, p. 10/11 en KerkNet/KatholiekNederland).
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
“In Psalm 127,3 lezen we: ‘De Heer schenkt als gave de kinderen’ die als een zegen en genade, als teken van het leven dat zich voortzet, en als teken van de heilsgeschiedenis aanzien worden, gericht op nieuwe tijden ...
Dit beeld past goed bij de kultuur van deze tijd. Het wil de zekerheid, de vastheid, de kracht van een kinderrijk gezin onderlijnen zoals het in de daarop volgende psalm (128) herhaald wordt, waarin het beeld van een gelukkig gezin geschetst wordt. Het slotbeeld toont een vader temidden van zijn kinderen; aan de stadspoort, aan het centrum van het openbare leven, wordt hij met eerbied behandeld. Kinderen zijn immers een gave die aan de samenleving leven en welstand brengt. Dat weten wij op onze dagen bij het zien van volkeren, die door de bevolkingsafname frisheid, energie en toekomst missen, die door de kinderen belichaamd worden. Over allen verheft zich echter de zegenende aanwezigheid van God, de oorsprong van het leven en de hoop ...”
Benedictus XVI tijdens Algemene audiëntie van 31/08/2005, gecit. in FMG (Freundeskreis Maria Goretti e.v.) Information, dez. 2005 nr. 87, p. 13).
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
PAPA EN MAMA SLAPEN UIT OP ZONDAG
Op 12 juni 2005 waren op het St.-
Julia
Heilige vader, allen zeggen ons dat het van belang is om ’s zondags naar de Mis te gaan. Wij zouden het gaarne doen, maar dikwijl begeleiden onze ouders ons niet, omdat zij ‘s zondags willen uitslapen… Kunt u hen niet iets zeggen zodat zij verstaan hoe belangrijk het is iedere zondag naar de Mis te gaan?
Paus Benedictus XVI
Ja, ik wil dat gaarne doen, natuurlijk in volle liefde en achting tegenover de ouders, die zeker veel te doen hebben. Maar met het respect en de liefde van een dochter zou men kunnen zeggen: ‘Lieve mama, lieve papa, het zou voor ons allemaal, ook voor u, zo belangrijk zijn Jezus te ontmoeten. Het zou ons rijker maken, het zou een belangrijk element zijn in ons leven. Laten wij er tijd voornemen, wij zullen wel een mogelijkheid vinden’. Ik zou hiermee willen zeggen, dat men met liefde en eerbied tot de ouders zou kunnen zeggen: ‘Versta toch, dit is niet enkel voor mij van belang, dat zeggen niet enkel de catecheten; het is voor ons allemaal van belang; en het zal de zondag in ons gezin met licht vervullen’”. (Gecit. in FMG (Freundeskreis Maria Goretti e.v.) Information, dez. 2005 nr. 87, p. 14).
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
VERTREKKEN -
Ervaringen van afscheid en gemis
Ons gebouw krijgt een andere bestemming en we moeten vertrekken. Naar elders. Met soortgelijke gebeurtenissen en ervaringen krijgen veel mensen te maken. Ik moet dan denken aan mensen in Afrika bijvoorbeeld. Ik hoorde het een jonge zwarte priester vertellen wiens dorp bedreigd werd door vijandige elementen uit een andere bevolkingsgroep nadat naburige dorpen reeds in as zijn gelegd en de bewoners gemolesteerd. Door weg te vluchten en te schuilen in de brousse heeft hij – ternauwernood – zijn leven kunnen redden... Denk ook maar aan een man of vrouw die wegens echtscheiding voor een totaal andere levensinvulling komen te staan, met alle bijhorende praktische problemen. Denk aan een failliet of een ernstig gezondheidsprobleem. Denk aan een jongere die tijdens zijn studies een van zijn ouders verliest, of in zijn laatste jaar mislukt, of te maken krijgt met een depressie, of zijn lief verliest… Hoe moet het nu allemaal verder? Is er nog toekomst? Welke? Ga ik dat aankunnen?
Rouwproces
Je weet dat bij zo’n ingrijpende ervaringen van afstand moeten doen, afscheid moeten nemen (van mensen, je huis, je zaak, je werk of … je gezondheid) je een soort verwerkingsproces doormoet – men vergelijkt het met het rouwproces – van verbijstering (we begrijpen nog niet goed wat ons is overkomen), ontkenning (dit kan niet waar zijn), marchanderen (misschien, als ik er nog eens mee ga praten, of eens contact neem met die of die, wie weet komt het toch nog in orde en gaat dat afscheid toch niet door; misschien genees ik toch nog, moet mijn been … niet worden geamputeerd), opstandigheid (we worden furieus, we geven nu deze dan weer gene de schuld van wat ons overkomt; we slaan om ons heen, we roepen en tieren), depressie (we ervaren dat we de situatie toch niet kunnen veranderen, ze niet naar ons hand kunnen zetten en we worden er neerslachtig van, de hemel sluit zich, het wolkendek is potdicht, de toekomst heeft niets aanlokkelijks) en… als alles toch min of meer harmonieus verwerkt kan worden (maar doorheen die pijnlijke stadia) kan er vaak nog een ander stadium aanbreken, stilaan, af en toe, het stadium van (positieve) berusting, aanvaarding; men stelt zich in wat gebeurd is en waaraan men niets meer kan veranderen en men begint te zien, langzaam, af en toe, dat er ook in de nieuwe situatie bepaalde zaken goed zijn, men kan weer, stilaan, af en toe … zelfs glimlachen in de nieuwe situatie… Als alles goed verloopt…
Abraham
Als ik over Abraham ga spreken maak ik wel een hele stap. Want Abraham werd door God geroepen om “weg te trekken uit zijn vertrouwde milieu”: “Jahwe zei tot Abram: `Trek weg uit uw land, uw stam en uw familie, naar het land dat Ik u aan zal wijzen” (Gen.12,1 ). In het boek Genesis staat er wel een voor die nomade grote belofte bij: “Ik zal een groot volk van u maken. Ik zal u zegenen en uw naam groot maken, zodat gij een zegen zult zijn. 3 Ik zal zegenen die u zegenen, maar die u versmaadt zal Ik vervloeken. Door u zal zegen komen over alle geslachten op aarde. (Gen.12,2 )”
Veel later klinkt eenzelfde uitnodiging tot Mozes en de belofte blijft: “Jahwe sprak tot Mozes: `Vertrek van hier met het volk dat gij uit Egypte hebt geleid en ga naar het land dat Ik aan Abraham, Isaak en Jakob beloofd heb met deze eed: Ik zal het schenken aan uw nakomelingen.” (Exodus 33,1 )
Abraham, Mozes… Maar wat met ons? Wat met mij?
Als ik uit mijn huis wordt gezet omdat de zoon van de eigenaar er in komt wonen, als ik mijn werk verlies, als mijn vrouw er vandoor gaat, als ik misluk in mijn studies, als ik geen geschikte omgeving vind waarin ik kan leven, wat heb ik dan aan die verhaaltjes uit de Bijbel? Nou ja, verhaaltjes? Tracht je maar even in te leven in wat die mensen meemaakten en wat zij moesten verwerken. Maar goed. Ieder heeft zijn eigen probleem, zijn eigen uitdagingen vanuit omstandigheden en vanuit wat anderen beslissen en onze eigen huid is ons het meest nabij. Maar toch kunnen we iets leren van die mensen.
Heer, ik vertrouw op U, laat uw genade spoedig blijken
In het Nieuwe Testament staat Abraham als het grote voorbeeld van iemand die op weg ging met geloof en vertrouwen op God. En dat is onze diepste uitdaging. We staan niet tegenover mensen, we staan op de eerste plaats tegenover God. Of die mensen het nu goed meenden of niet, we moeten op de eerste plaats (‘first things, first’ – het voornaamste moet het eerst gedaan worden!) naar Gods gelaat kijken. Wat hier gebeurt, ontgaat niet aan zijn aandacht, Hij is daar met heel zijn hart bij, omdat Hij met heel zijn hart bij ons is. Ik moet het gesprek aangaan met Hem. Voor mijn part mag je ook ontkennen, agressief worden, marchanderen (wat zeker niet pakt), Hem zelfs verwijten naar het hoofd gooien… maar uiteindelijk – en liever vroeg dan laat – moet je Hem zeggen dat je op Hem blijft vertrouwen en dat je op weg wilt gaan als dat zijn verlangen is (het is zijn verlangen op weg te gaan met jou waar jij heengaat). En als je naar Hem opkijkt, en Jezus’ naam voortdurend in je hart tracht te hebben (‘Heer Jezus, Zoon van God, ontferm U over mij’), dan zul je gaan zien wat je te doen hebt. Je mag dan bidden om kracht, om hulp, om inzicht en uitzicht… Maar hoe meer vertrouwen je Hem geeft, des te vlugger zul je herleven, zelfs midden een situatie die je niet gewenst hebt en die je – louter menselijk gezien – ook niet zou verwelkomen.
De Kerk gaat ons voor in gebed
God toont zich echt een nabije God als we zijn aangezicht (blijven) zoeken. Ik geef je gewoon enige teksten door uit het liturgisch morgengebed van de Kerk (Getijdenboek, Lauden: Eerste week – zaterdag – 5de week Paastijd)
-
Laat ons verschijnen voor Hem met een lofzang, Hem met liederen eren. De zee is van Hem, Hij heeft haar gemaakt, zo goed als het land door zijn handen gevormd… Hij is onze God en wij zijn volk, Hij is de herder en wij zijn kudde. Luister vandaag dan naar zijn stem, wees niet halsstarrig… (psalm 95).
-
Psalm 119,145-
“Reeds vroeg in de ochtend roep ik uw hulp in, ik stel mijn hoop op uw woord. Mijn ogen zijn wakker al voor de tijd, dan denk ik over uw uitspraken na. Die mij achtervolgen komen steeds nader… maar Gij zijt voor ieder nabij, Heer” .
-
Lofzang uit exodus 15,1-
-
-
-
-
Besluit
Moeten vertrekken, vertrouwde en geliefde dingen en mensen en activiteiten, een apstolaatsveld moeten achterlaten, voor nieuwe uitdagingen staan, ongewild in een vreemd milieu terechtkomen… Het overkomt ons in de loop van ons leven.
Eén vaststaand feit is er: binnenin ons blijft dezelfde Gast ons vergezellen. “Zal een vrouw haar zuigeling vergeten, een liefhebbende moeder het kind van haar schoot? En zelfs als die het zouden vergeten, Ik vergeet u nooit! Zie, in mijn handpalmen heb Ik u geschreven, en uw muren staan Mij voortdurend voor ogen”
De voornaamste obstakels voor innerlijke vrede liggen niet zozeer in wat anderen of de omstandigheden ons aandoen, maar wel in wat wijzelf zouden wensen of in de negatieve gevoelens of veronderstellingen: dat mij dat moet overkomen! Dat ze me dat hebben aangedaan!
En de grote uitdaging blijft dan het intreden in het vertrouwen dat HIJ ons nabij blijft, dat HIJ ons trouw blijft en dan bidden om innerlijke vrede en vergevingsgezindheid om wat (we soms veronderstellen dat) mensen ons eventueel hebben aangedaan.
Innerlijke genezing door Psalm 23, een lied van geloof en vertrouwen:
De HEER is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets.
Hij laat mij in grazige weiden rusten,
Hij voert mij naar vredig water
daar geeft Hij mij nieuwe kracht.
Hij leidt mij op het rechte spoor, omwille van zijn naam
Al moet ik door dalen van duisternis en dood,
ik ben voor geen onheil bang, want U bent bij mij:
uw knots en uw staf geven mij nieuwe moed.
Voor mijn ogen dekt U de tafel, zodat ook mijn belagers het zien;
met olie zalft U mijn hoofd, mijn beker is tot de rand gevuld.
Ja, uw goedheid en liefde blijven mij volgen alle dagen van mijn leven.
Zo mag ik telkens weer wonen in het huis van de HEER,
tot in lengte van dagen.
EINDE VAN DIT ARTIKEL
EINDE VAN DIT NUMMER 2006_3