GELOOF en LEVEN
GELOOF EN LEVEN 1997 nr. 4
De uitdaging Kom zien I De Mey, cssr
Levensadem door Jo en Veva Verbeiren
Gekwetste kinderen door Ben Van Vossel
Bij geloofstwijfels Charles de Foucauld
Het geloof ingelepeld Kinderen gelovig opvoeden
Tafelgebed 1997-
De paus aan het woord (Uit: Information, Freundeskreis Maria Goretti e.V., juli 1997)
De Katechismus van de Katholieke Kerk (2) Commentaar B.Van Vossel cssr
Gebed om bevrijding door: Ignace Menschaert
Oase in de stad Ben Van Vossel
door I De Mey, cssr.
"JEZUS keerde zich om en toen Hij zag dat de twee leerlingen Hem volgden, vroeg Hij hun: ‘Wat verlangt gij?’ Ze zeiden tot Hem: ‘Meester waar verblijft ge?’ Hij zei hun: ‘Kom en zie’. Daarop gingen zij mee en zagen waar Hij zich ophield. Die dag bleven zij bij Hem. Het was ongeveer het tiende uur." (Johannes 1, 38-
De wereldjongerendagen (WJD) in Parijs (1997) hebben een klein miljoen jongeren bijeengebracht. Dat wist u al. "Kom en zie", stond er op de uitnodiging. Toen Johannes kwam en zag waar JEZUS verbleef, bleef hij er de hele dag. De zoeker had de bron die het hart blijvend voedt gevonden.
Nieuw vuur in het Oosten
Een jongerenontmoeting in 1985 te Rome, heeft de paus geïnspireerd de jongeren elk jaar op palmzondag te verzamelen rond hun plaatselijke bisschop. En om de twee jaar rond de algemene kerkherder. Deze jongerenontmoetingen zijn al een decennium lang de aanstekers van nieuw vuur en diepgang in de wereldkerk. De bijeenkomst in Manilla, februari 1995, bracht vier en half tot zes miljoen jongeren samen. De westerse media achtten het niet nodig de bevolking te berichten over deze grootste bijeenkomst aller tijden. In Parijs ontmoette ik een groep Filippino’s. Ze vertelden me over het nieuwe elan in de Filippijnse kerk. Catechese voor (jong)volwassenen doet hen nog bewuster en oprechter het evangelie beleven. (Vorming is belangrijk opdat het christelijk geloof niet herleid wordt tot een formalistische devotie en ook als verweer tegen sektes.) Bijna in elke parochie is er een kapel met voortdurende uitstelling van het sacrament en kan de priester rekenen op een team dat van de parochie een levende geloofsgemeenschap maakt die ook oog heeft voor de behoeftigen en buitenstaanders aantrekt en onthaalt.
Dit ook in West-
Het geseculariseerde Westen werd uitgedaagd
Deze jongerendagen in Parijs waren een gewaagde uitdaging.
Parijs is immers de stad van de Franse Revolutie. Een opstand voor vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid die resulteerde in de dictatuur van Robbespierre, de Code Napoléon die uitbuiting van de arbeiders mogelijk maakte en in een religieuze onverdraagzaamheid. Op de plaats waar in 1794 een abdij moest wijken voor een mondaine paardenrenbaan, stonden wij met een miljoen om de WJD af te sluiten.
Parijs is ook de stad van de industriële revolutie. Een opstand voor de verbetering van het leven die resulteerde in de ontmenselijking van de arbeid (voor wie nog mag arbeiden) en het leefmilieu. Op de plaats waar de Eifeltoren de overwinning van techniek en wetenschap proclameert, stonden wij met een half miljoen om de WJD te openen.
Meest van al staat Parijs bij ons bekend als de stad van de jongerenrevolutie. Een opstand voor liefde en een betere wereld die resulteert in de onmacht tot beminnen en onverschilligheid. Tussen de plaatsen waar kunstenaars of ‘meisjes van plezier’ normaal mensen bedriegen met oppervlakkig vertier of lege liefde, hebben wij tussendoor in de basiliek van het Heilig Hart met duizenden dag en nacht in aanbidding gedronken van de liefde die uit het doorboorde Hart vloeit.
Als de mens GOD dood verklaart, snijdt hij zijn eigen zuurstofbron af en stikt. Maar waar GOD gedood wordt, is Pasen niet ver af! Wat een barmhartige God, die niet aflaat het hart van zijn lievelingen te bereiken!
"De opdracht om de Blijde Boodschap te verkondigen wordt doorgegeven aan jullie, jongeren. De wereld heeft behoefte aan de jonge, vitale spiritualiteit van het Evangelie die in jullie aanwezig is. We hoeven ons niet te schamen voor CHRISTUS. Het is de tijd om de Blijde Boodschap te brengen in het hart van de moderne stad".
Johannes Paulus II in Denver, 1993
De uitdaging: het vuur laten branden
Dat is de uitdaging waarvoor wij staan. "De Kerk van de 21e eeuw" mag geen slogan blijven. En dat zal ook niet. Een nieuwe revolutie is aan de gang. Een spirituele revolutie, een wereldbrand. Maar één die beschikt over voldoende brandstof om niet te verdwijnen met de volgende mode. De ontmoeting met jongeren die enthousiast christen zijn ondanks tegenkanting (Algerije, Maleisië,…) geeft niet enkel hoop, maar leert ook dat middelmatigheid geen stand houdt. Mgr. Laridon leerde ons in de Nederlandstalige bijeenkomst dat men ‘van den ezel moet eten om dom te zijn’. Hij maande ons aan om van CHRISTUS te eten om gek te worden: want je bent gek in de ogen van de wereld als je leeft volgens het evangelie. "Als je overtuigd bent van de waarde van het evangelie, dan moet dat op de een of andere manier naar buiten kunnen komen, op zijn minst door je levenshouding," had Mgr. Van Luyn (Rotterdam) net ervoor gezegd.
"Jullie zijn de hoop voor de wereld, jullie die inspireren tot een altijd mooier leven gebaseerd op de morele en spirituele waarden die ons vrij maken en ons op onze weg naar de eeuwigheid begeleiden."
Johannes Paulus II
De uitdaging: de wereld met GOD laten verzoenen
Beste lezer, of je oud of jong bent, laten we meewerken aan de revolutie van GODS liefde door het dagelijkse trouwe contact met God. Onze gezinnen, parochies, gemeenschappen,… moeten oases zijn in de woestijn van de maatschappij die zichzelf verstikt. Plaatsen waar GODS barmhartigheid mag vloeien. Dat kan alleen maar als GOD iets te zeggen krijgt in je leven. Doordat GOD alles te zeggen had in het leven van Maria, is de Verlosser in de wereld gekomen. Als ook wij dagelijks ons ‘fiat’ geven, kan GOD zijn verlossingswerk verder zetten in de concrete wereld rondom ons. Paulus roept ons op: "De liefde van CHRISTUS laat ons geen rust, sinds wij hebben ingezien, dat Eén is gestorven voor allen. En Hij is voor allen gestorven, opdat zij die leven niet meer voor zichzelf zouden leven, maar voor Hem die ter wille van hen is gestorven en verrezen. Zo is dus wie in CHRISTUS is, een nieuwe schepping: het oude is voorbij, het nieuwe is al gekomen. En dit alles komt van GOD. Hij heeft ons door CHRISTUS met zich verzoend en ons de dienst van die verzoening toevertrouwd. Wij zijn dus gezanten van CHRISTUS , GOD roept u op door ons woord." (2 Kor. 5,14-
Onze kracht: wij zijn verzoend met God
Geruime tijd reeds mag ik de blijde getuige zijn van tekenen die verraden dat GODS Geest aan het werk is. De WJD in Parijs betekenen een krachtige impuls voor deze vernieuwing in het westen. Niet enkel het samen vieren, bidden en zingen of de vele ontmoetingen. Ook het meevieren van het doopsel was buitengewoon genadevol. We staan immers niet alléén voor deze uitdaging. De paus verwoordde het zo: "Dierbare jonge mensen, weet je wat het sacrament van het doopsel teweeg brengt in jou? GOD erkent je als zijn kind en transformeert je bestaan in een verhaal van liefde met Hem. Hij maakt je gelijkvormig aan CHRISTUS zodat je in staat zult zijn om je persoonlijke roeping te volgen. Hij is gekomen om een verbond met je te sluiten en Hij biedt je zijn vrede aan. Leef van nu af aan als kinderen van het licht die weten dat ze met Hem verzoend zijn door het Kruis van de Verlosser."
Samengevat
"Dierbare jongeren, jullie reis eindigt hier niet. De tijd stopt hier niet. Ga nu verder op weg in de wereld, langs de paden van de mensheid, terwijl je voor altijd verenigd blijft in de kerk van CHRISTUS .
Blijf nadenken over GODS glorie en GODS liefde, en jullie zullen de verlichting ontvangen die nodig is om een cultuur van liefde op te bouwen, om onze broeders en zusters te helpen inzien dat de wereld omgevormd wordt door GODS eeuwige wijsheid en liefde. Vergeven en verzoend, moeten jullie trouw blijven aan het doopsel dat jullie hebben ontvangen. Wees getuigen van het evangelie! Wees, als actieve en verantwoordelijke leden van de Kerk, leerlingen en getuigen van JEZUS CHRISTUS die de Vader zichtbaar maakt. Verblijf altijd in de eenheid met de Geest die Heer is en het leven geeft!"
Een lopend vuurtje.
Johannes’ relaas toont ons hoe aanstekelijk het werkt wanneer wij mensen kunnen uitnodigen in onze oase, waar de Bron van eeuwig Leven stroomt. Laat je omvormen tot een plaats waar GOD zichtbaar en tastbaar wordt voor de mensen op de dool.
"Andreas, de broer van Simon Petrus, was één van die twee die het gezegde van Johannes hadden gehoord en JEZUS achterna waren gegaan. De eerste die hij ontmoette was zijn broer Simon tot wie hij zei: ‘Wij hebben de Messias gevonden,’ en hij bracht hem bij JEZUS .
Toen JEZUS de volgende dag naar Galilea wilde vertrekken, trof Hij Filippus aan en zei tot hem: ‘Volg Mij.’
Filippus ontmoette Natanael en zei hem: ‘Degene over wie Mozes in de Wet geschreven heeft en ook de profeten, Hem hebben wij gevonden: JEZUS , de zoon van Jozef, uit Nazaret.’ Natanael smaalde: ‘Uit Nazaret, kan daar iets goeds vandaan komen?’ Waarop Filippus antwoordde: ‘Kom dan kijken.’ "
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
door Jo en Veva Verbeiren
"Welkom, kleine mens!
Je bent een wonder van teerheid,
een zucht van leven,
een roze dageraad
die het licht aan de hemel spint.
Bemind, als voor je eerste schreeuw,
gekoesterd en gedroomd,
brandpuntje van liefde.
Ja, je bent welkom!…"
Dit vers van J. Van Remoortere kregen we door vrienden toegestuurd, toen ons eerste kindje geboren werd. Vertolkt het niet mooi en eenvoudig wat een geweldig gebeuren de geboorte van je kind is?
Maar hoe erg is het dan ook, wanneer mensen hun kind niet blij kunnen verwachten. Wanneer een kind al je plannen schijnt stuk te gooien. Wanneer je niet kan houden van zijn vader, de relatie hopeloos is, of al kapot nog voor ze goed en wel begonnen is. Wanneer je eenzaam en verlaten bent, ziek, of het slachtoffer van een verslaving. Wanneer je eigenlijk al te oud bent voor nog een kind, of juist veel te jong. Wanneer je bang bent dat het met een handicap zal geboren worden.
En toch "komt elk kind ter wereld met de boodschap dat GOD nog niet teleurgesteld is over de wereld", zoals Tagore het zegt. We hebben het moeilijk met zo’n uitspraak. Ze lijkt hopeloos naïef en schijnt helemaal geen rekening te houden met de harde werkelijkheid van veel moeders en vaders. Moet een kind niet minstens… gewenst zijn om gelukkig te kunnen worden, zoals een grote affiche blokletterde in de dagen van het "grote abortusdebat"? Niemand zal ontkennen dat een kindje waarnaar verlangend uitgekeken wordt in een harmonieus gezin, inderdaad met betere kansen vertrekt. Alleen betekent dit nog niet dat de andere daarom kansloos zouden zijn.
De mens "maakt" het leven niet. Het is een gave van God, zijn grootste gave: een nieuwe mens, die Hij wil liefhebben en door wie Hij op zijn beurt kan bemind worden. Is het dan de wil van GOD dat kinderen in verscheurende, soms uitzichtloze situaties ter wereld komen? Neen. Maar Hij wil nog minder dat zo een kind dan maar uit het leven weggerukt wordt. Dat een kind geen kansen krijgt doet Hem pijn.
GOD roept in het leven… en roept om het leven te behoeden, met zorg te omringen. En als de moeder, de ouders dat niet kunnen, dan roept Hij mensen in zijn gemeenschap, zijn kerk, om hen te ondersteunen, om mee te gaan en mee te dragen. De Levensadem, de H. Geest, is het die mensen het biologische leven, maar ook het spirituele leven inblaast.
Zo is zijn werk "Levensadem" 10 jaar geleden als "Le Souffle de Vie" in Brussel ontstaan bij Jacques en Micheline Philippe en zo zijn wij sinds eind 1993 ook in Vlaanderen bezig.
"Levensadem" is ontstaan uit gebed en bewogenheid. Dat zijn geen tegenstrijdige dingen. Het tweede komt uit het eerste voort: gebed beweegt, brengt dynamiek in ons leven. Van aangezicht tot aangezicht met de Heer, luisterend naar zijn Woord, wordt duidelijk, soms heel langzaam, dat Hij je wat vraagt, als een uitnodiging om ook in zijn wijngaard te komen werken.
Het hart van "Levensadem" is dus de Heer zelf. Het is zijn werk. Daarom ook willen we Hem dagelijks ontmoeten in de Eucharistische aanbidding, maar evenzeer in de moeders of ouders die in hun noodsituatie beroep op ons doen.
Voor elke moeder die onze hulp vraagt, engageert zich iemand om voor altijd in dagelijks gebed haar nood voor de Heer te brengen. Dit is de eerste kring van "Levensadem".
Dan komen de "peetgezinnen": zij engageren zich vrijwillig om de moeder of het koppel met raad en daad bij te staan zolang het nodig is. Een peetgezin stelt zich open voor een hartelijke, eenvoudig menselijke opvang van het gezin dat aan hen wordt toevertrouwd. Daarom hoeven ze de moeder zeker niet altijd onderdak te verlenen. Dat is maar voor een klein aantal moeders nodig. Wel is een petgezin beschikbaar, als een broer en zus, voor een gesprek, een bemoedigend woord of een helpende hand. Een peterschap kan vlot verlopen, maar het kan ook moeilijker zijn. Dat is niet altijd in al zijn consequenties te voorzien. Hoe kun je je engageren? Is het niet teveel gevraagd? Neen, wanneer deze mensen in eenvoud op weg willen gaan met de Heer. Dan kunnen ondanks al onze beperkingen (en daar stoot je maar al te gauw op) mooie dingen gebeuren.
De derde kring is die van de vrijwilligers die "Levensadem" op een of anders specifiek gebied willen helpen: als klusjesman (of –vrouw), verhuizer, babysitter, chauffeur, verpleegster, maatschappelijk werker, jurist, dokter… Alles is mogelijk en vroeg of laat komt ieders aanbod wel ergens van pas.
Voel jij ook in je hart de uitnodiging om op een of andere manier "Levensadem" te helpen of wens je meer concrete informatie, neem gerust contact op met ons. Ook affiches en folders waarmee je het werk kunt bekend maken in je omgeving zijn op eenvoudige aanvraag verkrijgbaar. Alleen dát kan al een grote dienst zijn aan mensen die nu niet weten tot wie ze zich in hun noodsituatie kunnen wenden.
Wij willen deze bijdragen besluiten met enkele losse fragmentjes, geplukt uit de dagelijkse realiteit van "Levensadem". De frontpagina zullen ze nooit halen, maar toch zijn het stuk voor stuk verhalen waarin het hart van mensen klopt, waarin de werking van "Levensadem" zichtbaar wordt.
"Dit kind zal me redden uit mijn ziekte", vertrouwt en Turkse vrouw ons toe. Zij is depressief en haar man vraagt een abortus. Hij is bang dat het kind gehandicapt wordt ten gevolge van de antidepressiva die zijn vrouw heeft ingenomen.
"Zijn jullie echt Belgen?" vraagt een jonge Marokkaanse aan alle mensen van "Levensadem" die ze ontmoet: ze was naar ons verwezen door de directrice van haar vroegere school. "Jullie zijn niet als de andere Belgen… Niemand heeft me uitgelegd wat een abortus eigenlijk is. Ik stond op het punt naar Engeland te gaan voor een abortus (op 5,5 maand!)… en er zijn zoveel jongeren zoals ik… Als ik kon, zou ik op de straat gaans taan met een micro en het uitroepen dat het mogelijk is je kind te houden".
"Wanneer ik aan de abortus dacht was mijn kindje erg nerveus. Ik stond voortdurend onder spanning. Sinds ik weet dat er nu een oplossing is voor mijn kind heradem ik… Mijn kind is nu ook rustiger." (zo rustig dat die moeder twee dagen later om een echografie ging, omdat ze dacht dat haar kind helemaal niet meer bewoog)
"Mijn kind?… Een echt geschenk! Hoe heb ik ooit aan abortus kunnen denken?"
"Ik heb aan abortus gedacht, maar heb uiteindelijk voor het leven van mijn kind gekozen. Nu is hij toch gestorven. Dat is voor mij nog des te erger. Het schijnt me nog erger te zijn dan voor iemand die niet door die verschrikkelijke tijd van onbeslistheid "abortus of niet" is gegaan. Als je gekozen hebt lijkt die keuze me bewuster. Maar tegelijk besef ik dat ik nu gen schuldgevoel hoef mee te dragen voor zijn dood door mijn eigen beslissing als ik abortus had laten uitvoeren".
"Sinds ik een naam heb gegeven aan mijn ongeboren kind is er iets in mij veranderd. ’t Is als een nieuwe relatie… Ik vat het nog niet goed, maar het geeft me meer zelfzekerheid. Tevoren was er een leegte… Dat kon ik niet verdragen. Ik woel nu nog altijd pijn, maar ik heb ook het gevoel minder alleen te zijn".
"Met ons gehandicapt kind zijn we blij met het kleinste beetje vooruitgang dat hij maakt. We zijn daar heel attent op. De kleinste verandering is voor ons een wonder. Maar als we dat aan andere ouders vertellen, lijken die ons niet te begrijpen. Ze vinden dat allemaal banaal. Spijtig".
"Ze hebben in de vierde maand van de zwangerschap een handicap ontdekt bij mijn achterkleinkind en ze willen het "laten vertrekken". Maar waarom geven ze hem zijn kans niet?"
"Levensadem" wordt niet gesubsidieerd. U kan ons steunen op rek.nr. 068-
Ons adres:
LEVENSADEM VZW
O3/449 48 26
Jo en Veva Verbeiren-
Floralaan 6
2640 MORTSEL
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
door Ben Van Vossel
Een mens kan niet voluit leven zonder liefde
Het is een overtuiging die stilaan ingeburgerd is geraakt, althans in theorie: een mens kan niet voluit leven zonder liefde. In de praktijk blijven ontzaglijk veel mensen in de kou staan, kinderen, jongeren, bejaarden en veel andere mensen moeten het stellen zonder een echt thuis, zonder liefde. En dat merk je.
We merken het aan het gebrek aan echte vreugde, we merken het aan de agressiviteit, we merken het aan de vele ontsporingen waarmee de kranten gevuld en het leefmilieu bezwadderd worden.
In dit stukje heb ik het vooral over het gebrek aan een echte thuis: de geborgenheid tussen vader en moeder. Nogal wat kinderen ervaren een gemis op dit vlak omdat die relatie tussen de ouders onderling zo fragiel en onzeker is of zelfs is stukgegaan.
Charles de Foucauld was een Frans beroepssoldaat, later ontdekkingsreiziger in Marokko en Algerije, nog later trappist, kluizenaar in Nazaret en tenslotte, tussen de moslims, een soort anachoreet (alleenwonend religieus) met een immens verlangen tot navolging van JEZUS in zijn verborgen leven in Nazaret. Hij werd vermoord door Toearegs van een vijandige stam.
In 1864, hij was toen 6 jaar oud verloor hij moeder en kort daarop stierf ook zijn vader. Daarmee viel voor hem dat harmonieuze kader weg waarbinnen een kind zich kan ontwikkelen, de zekerheid van de liefde en tederheid van je ouders. Daar lagen de oorzaken van een diepe kwetsuur, ook al werd hij daarna omringd door de aandachtige toewijding van grootouders, een tante en zijn nichten.
Als hij zich in zijn jonge jaren overgeeft aan onbeheerst zoeken van plezier langs allerlei wegen, ligt de oorzaak daarvan waarschijnlijk in het gemis aan geborgenheid in zijn kinderjaren; het is als een open wonde. Tegelijk ligt daar misschien ook zijn verlangen naar eenzaamheid.
In onze tijd moeten veel kinderen leven in gezinnen waar het erg moeilijk gaat, in gezinnen die in feite stuk zijn gegaan, of moeten zij overleven na de echtscheiding van hun ouders. Soms worden kinderen wel overspoeld met producten van de consumptiemaatschappij, maar krijgen ze geen echte genegenheid of warme liefde. Deze kinderen leven ook met diepe kwetsuren.
Wij willen hier echter nadrukkelijk stellen dat zulke kinderen en jonge mensen niet veroordeeld zijn om hun leven voorgoed te zien mislukken. Soms denken ze van wel. Op de huwelijksdag onlangs van twee jonge mensen uit onze gemeenschap kregen ze de ontstellende opmerking van een jongere uit een gebroken gezin: "Ik versta niet hoe jullie nog kunnen huwen in deze tijd". Die jongere geloofde niet meer in echte liefde. Het trof me ook op een van de voorbije Brondagen in de Voskenslaan dat bij de persoonlijke schriftelijke evaluatie een jongere neerschreef: "Wat mij vooral getroffen heeft is het getuigenis van Alain en Martine, je kon aan hen echt zien dat ze elkaar gaarne zagen". Alsof het bijna wonder is dat gehuwden van elkaar zouden houden.
Is het zo dat gekwetste kinderen toch kunnen genezen ?
Ervaringen van liefde en genegenheid, van sympathie en vriendelijkheid kunnen genezend werken; misschien moet er af en toe een psychiater een handje toesteken. Het is echter onze diepe overtuiging dat vanuit ons geloof diepe genezing wordt aangereikt, vanuit de zekerheid namelijk dat we ten diepste door GOD gewild en geliefd zijn. Het Oude Testament spreekt daar reeds overduidelijk over en het kruis van onze HEER JEZUS CHRISTUS is daarvan het blijvende bewijs : "Zozeer heeft GOD de wereld liefgehad… niet om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered".
Bij het kruis van JEZUS mogen we neerknielen, ons laten aanspreken door zijn "liefde tot het uiterste" en onze kwetsuren aan Hem toevertrouwen. "Kom allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken" (Matteus, 11, 28). We zouden dat meer moeten doen en jonge mensen met kwetsuren ook naar de Heer brengen. Het JEZUSgebed "HEER JEZUS CHRISTUS , Zoon van GOD, ontferm U over mij, zondaar" blijkt hier eens te meer een geneesmiddel te zijn dat we altijd tot onze beschikking hebben, bij elke beproeving, bij angst en depressie en in geval van schuldgevoelens of van diepe kwetsuren.
Charles de Foucauld heeft bij zijn bekering de goedheid van GOD kunnen aanwezig zien doorheen het moederlijk en stilzwijgend begrip van zijn oudere nicht, Marie de Bondy en doorheen het vaderlijke onthaal van een E.H. Huvelin, een priester met een diepe menselijkheid.
Het gebeurt nogal eens dat iemand die in zijn kinder-
Zo zien we iemand die zich in heel zijn wezen heeft laten bestralen door de zon van GODS liefde en in wie de gevolgen van de initiële kwetsuren genezen zijn. Onze GOD is een GOD van hoop, ook voor hen die door het leven werden gekwetst.
"Op alle bladzijden van zijn boeken beveelt GOD ons zijn arme kinderen aan, zijn ontheemde kinderen; luisteren we naar zijn stem: laat ons de vader, de broeders, de kinderen zijn van deze ongelukkigen; laten wij hun vertroosting zijn, hun toevlucht, hun asiel, hun thuis, hun vaderhuis (…). Laten wij ons zorgen maken over hen en ons bekommeren om hen wie alles ontbreekt, aan wie niemand denkt. Laten we de vrienden zijn van wie geen vrienden hebben".
(Ch. De Foucauld: Meditatie bij psalm 81, Nazaret, 1898)
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
Voor mensen die geloofstwijfels hebben
door Charles de Foucauld
"Laat mij (…) u een raad geven, of beter twee raadgevingen. Ten eerste: wat voor twijfels u ook hebt, nader wat vaker tot de sacramenten, doe het zo goed mogelijk en bid GOD dat Hij uw ongeloof te hulp komt; dat zal u goed doen. De tweede raadgeving is dat u zou verder gaan met te bidden, welke moeilijkheid u ook hebt, hoe weinig vurig u zich ook mag voelen, hoe verstrooid u ook mag zijn: onder gebed versta ik niet gebeden die men uit het hoofd opzegt, maar de eenvoudige aanbidding, met of zonder woorden: aan de voeten van GOD geknield blijven met de wil, de intentie hem te aanbidden".
Charles de Foucauld, brief aan Henry de Castries, 30 sept. 1901,
gecit. in Jean-
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
Het is wat oneerbiedig gezegd en sommigen zullen de tips hieronder wat aan de eenvoudige kant vinden. Geloof ontstaat echter niet gewoon na een geleerde uiteenzetting en geloof klop je er ook niet in. Geloof ontstaat door gelovigen te zien. Een kind moet rond zich gelovige ouders zien maar daarbij moet het leven thuis iets van dat vanzelfsprekende van het geloof uitademen. Op de halfjaarlijkse Gezinsdag van de Maria-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Bid ook als u op vakantie gaat; GOD gaat niet op vakantie, Hij zorgt ook dan voor uw gezin. "Ge moet er met uw kinderen telkens opnieuw over spreken, wanneer ge thuis zijt en onderweg, als ge gaat slapen en als ge opstaat" (Boek Deuteronomium 6,7).
-
Enz…
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
GOD, we danken U voor al uw goede gaven,
voor heel uw schepping die U ons hebt toevertrouwd.
We danken U voor dit voedsel waardoor ons lichaam gesterkt wordt
en we onze dagelijkse opdrachten kunnen vervullen.
Dank U ook, GOD, voor het samenzijn aan tafel.
Zegen dit voedsel, zegen dit samenzijn.
Wil ons bezielen om mee te werken met alle acties voor een rechtvaardig en broederlijk delen, wereldwijd.
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
(Uit: Information, Freundeskreis Maria Goretti e.V., juli 1997)
Tot religieuzen
"De leken verwachten van jullie, dat u eerste lijnsgetuigen van de heiligheid zijt en voorgangers, die in het dagelijkse leven de weg tonen waarlangs ze te bereiken is… Met het oog op de toenemende verarming aan menselijke waarden, die in de drievoudige menselijke begeerten wortelen…, wordt het echte leven volgens de Evangelische raden tot het bijzonder kenmerk van een profetisch teken…
De verwezenlijking van het ideaal der heiligheid in het persoonlijke leven en het gemeenschapsleven brengt, dat is duidelijk, geestelijke strijd en inspanning met zich mee. De voortschrijdende verwereldlijking (secularisatie) van het maatschappelijk leven laat de Godgewijde mensen niet onberoerd. Ook zij zijn aan de bekoring blootgesteld eerder te handelen dan te zijn "…, stemt u niet af op deze wereld, vermaant Sint Paulus, maar wordt andere mensen en vernieuwt uw denken, zodat ge proeven en erkennen kunt wat de wil van GOD is: wat Hem behaagt, wat goed en volkomen is (Rom. 12,2)".
(Tot kloosterlingen, Jasna Gora/Polen, 4 juni 1997)
Tot parlementariërs
"De christenen hebben aanzienlijk bijgedragen tot de vormgeving van het Europese bewustzijn en de Europese cultuur. Dit is niet zonder betekenis voor de toekomst van het continent, want als bij de opbouw van Europa de transcendente dimensie van de persoon opzij geschoven wordt – vooral als Europa het geloof aan CHRISTUS en de evangelieboodschap als inspirerende krachten weigert te erkennen-
Men spreekt vaak van de noodzaak om Europa op de wezenlijke waarden op te bouwen. Dit eist van de christenen, die een openbare dienst op zich genomen hebben, op elk moment de boodschap van CHRISTUS trouw te zijn en zich in te spannen voor een leven van rechtlijnige moraal. Op die manier getuigt u ervan dat het de liefde voor de Heer en de liefde voor de naasten is, die u leidt…"
(Toespraak tot de Europarlementariërs van de Europese Volkspartij, 6 maart 1997)
Tot de gezinnen
"Vergeet geen moment welk een hoge waarde het gezin in zichzelf bevat. Dankzij de sacramentele aanwezigheid van CHRISTUS, dankzij de vrijwillige toestemming waarmee de echtgenoten zich aan elkaar schenken, is het gezin een geheiligde gemeenschap. Zij is een gemeenschap van personen die in liefde met elkaar verbonden zijn…
Deze echtelijke en familiale liefde wordt gestadig veredeld en vervolmaakt door gemeenschappelijke zorgen en vreugde zowel als door elkaar wederzijds te dragen op moeilijke momenten. Ieder vergeet zichzelf voor het welzijn van de geliefde. Waarachtige liefde houdt nooit op. Zij wordt een krachtbron van de echtelijke trouw. Zijn sacramentele verbintenis getrouw, wordt het christelijk gezin een waarachtig teken van de gratuite en universele liefde van GOD voor de mensen. Deze Liefde van GOD vormt het geestelijk centrum van het gezin en haar fundament. Door die liefde ontstaat het gezin, ontwikkelt het zich en komt het tot rijpheid. Zo is zij bron van vrede en geluk voor ouders en kinderen. Zij is echt een bolwerk van leven en eenheid.
Echtgenoten en ouders, het sacrament dat u met elkaar verenigt, verbindt u in CHRISTUS! Het verbindt u mét CHRISTUS! ‘Dit is een diep geheim’ (Ef. 5,32). GOD ‘heeft u zijn liefde geschonken’. Hij komt tot u. Hij is onder u aanwezig en vestigt zijn woning in uw hart, in uw gezin en uw huis!…"
(Preek in de St.-
Tot jongeren
"We kijken nog eenmaal naar het meer van Gennesaret waarop de boot van Petrus vaart (zie Mt.14,27f). Het meer stelt als het ware de wereld voor, ook de wereld van vandaag, waarin we leven en waarin de Kerk haar zending vervult. Deze wereld vormt een uitdaging voor de mensen zoals het meer een uitdaging was voor Petrus. Als dagelijkse arbeidsplaats van de visser was het meer hem nabij en vertrouwd, en anderzijds was er het natuurgeweld waarmee de man zijn eigen krachten en ervaring moest meten.
De mens moet die wereld binnentreden, hij moet er om zo te zeggen induiken, aangezien hij van GOD de opdracht kreeg ‘hem te onderwerpen’ door arbeid, studie en creatieve inspanning (vgl. boek Genesis 1,28). Anderzijds kan men de mens niet uitsluitend tot de omvang van de materiële wereld herleiden en daarbij dan de Schepper vergeten. Dat gaat tegen de natuur van de mens in, tegen zijn innerlijke waarheid, aangezien het menselijk hart, zoals de H. Augustinus zegt, rusteloos is totdat het rust vindt in GOD (vgl. Belijdenissen 1,1). De menselijke persoon, naar GODS beeld… geschapen, mag niet de slaaf worden van dingen, wetenschapssystemen, technische beschaving, consumptie en gemakkelijk te behalen resultaten. De mens mag geen slaaf worden van zijn neigingen en zijn vaak afgrijselijk aangewakkerde passies. Hij moet aan dit gevaar weerstaan. Hij moet leren met zijn eigen vrijheid om te gaan, wanneer hij dat verkiest wat werkelijk het goede is. Laat jullie niet tot slaven maken! Laat jullie niet verdwazen door pseudo-
Uit het voorbeeld van Petrus leren we, hoe belangrijk in het geestelijke leven de persoonlijke verbondenheid met CHRISTUS is: zij moet voortdurend vernieuwd worden en verdiept. Hoe? Voor alles door het gebed. Geliefden, bidt en leert bidden; leest het woord van GOD en denkt erover na; bevestigt uw verbondenheid met CHRISTUS door het sacrament van de Verzoening en door de Eucharistie…"
(Toespraak ter gelegenheid van de ontmoeting met de jeugd in Posen, 3 juni 1997)
Tot gehuwden
"De aanwezigheid van JEZUS in Kana maakt bovendien het heilsplan van GOD betreffende het huwelijk openbaar. In dit perspectief kan het tekort aan wijn opgevat worden als verwijzing naar het tekort aan liefde dat de huwelijksband nogal vaak bedreigt. Maria bidt tot JEZUS om ten gunste van alle echtgenoten tussen te komen; slechts een op GOD gevestigde liefde kan bevrijden van het gevaar van ontrouw, misverstand en scheiding. De genade van het Sacrament biedt de echtgenoten deze hogere kracht van de liefde, die de plicht tot trouw ook onder moeilijke omstandigheden ter hulp kan komen."
(Algemene audiëntie 5 maart 1997)
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
door Ignace Menschaert
HEER JEZUS CHRISTUS ,
Ik dank U omdat Gij er zijt,
Redder en Behoeder van mijn ziel,
Rots in de branding van het leven,
Hoop tegen alle wanhoop in,
Vergeving, zelfs in een poel van zonde
die bodemloos lijkt
maar nooit diep genoeg kan zijn
om door Uw Genade niet overspoeld te worden.
HEER JEZUS CHRISTUS ,
ik vraag U om mij te vormen
zodat ik kan worden tot teken van Uw tederheid
voor allen die in eenzaamheid en pijn
Uw ontferming zijn vergeten.
Help mij om te worden
zoals Gij mij reeds voor mijn ontstaan
hebt gedroomd.
HEER JEZUS CHRISTUS ,
bevrijd mij van alle machten
die een ontkenning zijn
van uw onvoorwaardelijke liefde:
Bevrijd mij van zelfgenoegzaamheid en verbittering,
van de drang om veel te zeggen
maar weinig te doen.
Zuiver mijn geest van angst en ontreddering
opdat ook ik een levende bouwsteen zou kunnen worden
voor uw tempel van universele vrede en gerechtigheid
waar elke traan zal worden gedroogd
en Uw barmhartigheid voor eeuwig zal heersen.
EINDE VAN DIT ARTIKEL
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER
OASE IN DE STAD
Ben Van Vossel, cssr
In ons vorig nummer kondigden wij aan dat in ons klooster van Gent (Voskenslaan) door de Maria-
We laten de deelnemende jongeren zelf een evaluatie maken van de voorbije dag. De meesten zijn zeer positief. Hun kritiek gaat nogal eens over de groep die te groot is of uit teveel verschillende klassen bestaat. Er is inderdaad beter en diepgaander te werken met een groep beneden de 20 jongeren, dan een die de 30 benadert of overstijgt. Het opzet als zodanig vinden ze zeer positief uitgewerkt. De meesten zijn ook echt dankbaar voor de Bron-
Voor de Redemptoristengemeenschap van de Voskenslaan brengen de Brondagen wel weer wat leven in de brouwerij. Soms sneuvelt een boemenvaas of hoor je tijdens het volleyballspel kreten die je doen vermoeden dat een deel volwassen brulapen ontsnapt zijn uit de Jungel en de parking in bezit hebben genomen. Maar dat lijkt toch maar af en toe eens het geval. Alles samen vinden de paters de Brondagen een zinvolle invulling van de ruimte die ze voor OASE in de STAD hebben afgestaan.
Vóór de groepen aankomen in de OASE, bidden we met enkele leden van de Maria-
EINDE VAN DIT ARTIKEL
EINDE VAN DIT NUMMER 1997_4
TERUG NAAR INHOUD NAAR TOP VAN DIT NUMMER