GELOOF en LEVEN
A+M
Gemeenschapsdag Maria-
TOEWIJDING AAN DE HEER
BINNEN DE GEMEENSCHAP MARIA-
Wat is de Maria-
Radicaal christen zijn: een roeping voor elke levensstaat
Een roeping tot radicale toewijding aan Christus
Hoe beleef je dat?
Onze roeping tot toewijding in de Gemeenschap Maria-
Dit betekent geen wereldvlucht of enkel sociale geborgenheid
Durf je het aan?
Radicale toewijding (een sketch)
Hoe radicaal zijn wij naar de Heer toe?
Hoe radicaal zijn wij naar de Gemeenschap toe?
Onze menselijke beperktheid vraag om keuzen
* Feesten
* Elkaar dragen
* Groeien in gemeenschapsleven
-
-
-
* Elkaar tot steun zijn in onze roeping tot heiligheid
* Elkaar trouw zijn in de inzet voor het Rijk van God
Wat is de Maria-
Even rondkijken in welk midden we ons hier bevinden. We bevinden ons in een christelijke Gemeenschap, die ontstaan is vanuit een gebedsgroep Maria-
De Gemeenschap heeft nog andere wortels: de gezinswerking die bestond vóór de Gemeenschap (met een 5-
De Maria-
Binnen zo’n groep bevinden wij ons hier.
Radicaal christen zijn: een roeping voor elke levensstaat
De keuze van radicaal christen te willen zijn was de grondkeuze van de eerste leden. Eigenlijk kreeg die radicale keuze in vroeger tijden hoofdzakelijk gestalte in het kloosterleven, men noemde dat het godgewijde leven. Maar in de voorbije eeuw is men stilaan gaan inzien dat ieder christen, in welke leefsituatie dan ook -
Een roeping tot radicale toewijding aan Christus
Radicaal christen-
Zeggen we dat al eens fluisterend aan de Heer: dat we Hem helemaal toegewijd willen zijn? Hebben we dat al luidop gezegd? Paulus die steekt het niet onder stoelen of banken: “De liefde van Christus laat ons geen rust, sinds wij hebben ingezien, dat Een is gestorven voor allen. Maar dan zijn allen gestorven! En Hij is voor allen gestorven, opdat zij die leven niet meer voor zichzelf zouden leven, maar voor Hem die ter wille van hen is gestorven en verrezen” (2 KOR.5,14-
OP een andere plaats schrijft hij: “Ikzelf leef niet meer, Christus is het die leeft in mij. Voor zover ik nu leef in het vlees, leef ik in het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en zichzelf heeft overgeleverd voor mij” (GAL.2,20).
-
-
Dat is de kern van de zaak. En in die toewijding aan Jezus, willen we zoals Hij toegewijd zijn aan God, onze schepper die we in Jezus Onze Vader’ mogen noemen. Deze toewijding binnen dit soort gemeenschap is een radicalisering en een verder doortrekken van ons doopengagement. Het is een roeping die Gods Geest in ons wekt en waarop wij vrij kunnen ingaan.
Hoe beleef je dat?
Dat is nu de roeping van ieder van ons. De vraag blijft gericht: “Wil je Mij volledig toegewijd zijn?”
De geconsacreerden onder ons, de zussen en broers die hun definitieve toewijding hebben gedaan, hebben dat expliciet uitgesproken. De meeste anderen zijn onderweg naar die definitieve toewijding.
Dat het een volledige toewijding is, daarop kom ik nog terug. Met vreugde wil ik met de Heer Jezus op weg gaan. Ik stel mijn persoon: mijn talenten, mijn lichamelijke en geestelijke gaven, mijn tijd in zijn dienst. Hij zal me wel tonen hoe ik dat alles kan aanwenden. Hij zal me wel zeggen in welke concrete leefsituatie (gehuwd, ongehuwd, als priester, als geconsacreerde in het celibaat) ik die roeping moet beleven, ook weer vrij gekozen. Hij zal me ook tonen tot welke zending Hij mij wil gebruiken.
Maar er is nog een belangrijke factor waarover ik het nu nog niet had.
Onze roeping tot toewijding in de Gemeenschap Maria-
Onze toewijding aan de Heer Jezus gaan we aan binnen een bepaalde groep, die juist de roeping heeft om volledig van de Heer te zijn en zich door Hem te laten zenden. Door onze toewijding binnen de Maria-
Dit betekent geen wereldvlucht of enkel sociale geborgenheid
In zekere zin is de gemeenschap een ruimte waar we thuis kunnen komen als christen, waar we gewoon onszelf kunnen zijn als christen, maar het is niet gewoon een vluchthuis voor mensen die het niet meer zien zitten -
De Gemeenschap is een geestelijke gemeenschap, een gemeenschap van mensen die leven in de Geest, die een geestelijk leven willen leiden en elkaar daarbij tot steun willen zijn en mensen die zich samen willen laten zenden waar de Geest het wil.
Durf je het aan?
Durf je het aan om zo volledig aan de Heer toegewijd te zijn? In te gaan op zijn uitnodiging? En durf je het aan om die toewijding en die zending te beleven binnen de Maria-
Het is boeiend met Jezus op weg te gaan, samen met anderen in een gemeenschap die nu zo’n 21 jaar bestaat. Het is een weg die u helpt om echt christen te blijven en te groeien als christen. Maar het is niet altijd een gemakkelijke weg. Wat is er niet gemakkelijk aan?
-
-
Over deze beide zaken zegt ik nog even iets, nl. : Hoe radicaal zijn we naar de Heer toe? Hoe radicaal zijn we naar de Gemeenschap toe? Vooraf even een sketch:
Radicale toewijding
Tijdens de kerkdagen in Antwerpen in het jaar 1993 (24 april), hebben onze jongeren van toen enkele sketches gebracht, o.m. met de verloren zoon als een gevangene die vrijkomt en goed onthaald wordt, maar ook een sketch over een soort winkel waar je allerlei voorwerpen kan verpanden; de belofte is dat je dan het echte geluk gaat vinden. Iemand kwam daar langs en had wel zin om gelukkig te worden. Hij leverde wat in. Maar de man aan het winket bleef maar vragen naar meer. En de bezoeker moest dan ook alsmaar meer zaken afgeven waaraan hij sterk gehecht was. Alles moest ingeleverd worden. En op het einde… kreeg hij alles terug. Het ging er alleen over dat we alles in handen van God moeten kunnen leggen, onze zegging over alles opgeven… en dan pas kan Hij er op de best mogelijke wijze over beschikken, dan pas kan Hij ons leven langs de beste wegen leiden naar het geluk. Radicale toewijding. Stilaan leert een mens wat het betekent en regelmatig worden we uitgenodigd om de Heer nog sterker de Heer van ons leven te laten zijn, ook de Heer van onze vakantie, onze plannen, de toekomstplannen omtrent onze levenskeuze enz…
Hoe radicaal zijn wij naar de Heer toe?
Door onze toewijding aan God sinds ons doopsel, maar door ons engagement ook heel bewust, zijn we het volk van de Heer, wij zijn eigendom, zijn bezit, we behoren Hem toe, en dat is ook ons verlangen om helemaal van Hem te zijn. Maar als we volledig ‘van Hem’ zijn, persoonlijk en samen, dan zullen we veel relativeren en op Zijn plaats (de plaats die de Heer bedoelt) zetten, in ons persoonlijk leven, in het gezinsleven. We zullen inzien dat we niet alles kunnen doen en dat we bereid zullen moeten zijn tot dit of tot dat en dus serieuze keuzen moeten maken. Zijn we daartoe nog bereid?
Wij zingen: “Mijn handen behoren U toe, Heer, mijn handen behoren U toe. Mijn mond behoort U toe, Heer, en zingt alleluia…”
Dat betekent ook: mijn talenten behoren U toe, Heer. Mijn tijd behoort U toe Heer. Mijn hele leven behoort U toe, Heer… Zussen en broers, wordt je niet bang? Beginnen je knieën te knikken of zeg je: “Ik zal daar wel een mouw aan passen, katholiek, maar niet fanatiek”.
Natuurlijk, bij die inzet voor de Heer zullen we rekening moeten houden met de ons eigen leefsituatie, onze eigen sociale verantwoordelijkheden, vooral naar ons gezin toe. Hoe radicaal zijn wij?
Een andere vraag is ook: Hoe maak ik deze keuze voor de Heer concreet en welke hulpmiddelen heb ik om daarin te groeien of ze te vernieuwen? Een van de hulpmiddelen is zeker wat we vorige gemeenschapsdag gezegd hebben over “trachten te leven in tegenwoordigheid van de Heer”. Elke morgen mijn engagement vernieuwen: “Heer ik behoor u toe. Ook vandaag wil ik volledig in uw dienst staan. Wees vandaag mijn Heer, die me leidt doorheen heel deze dag. Heel mijn leven geef ik U.”
“Maria, help me vandaag totaal aan Jezus toegewijd te leven.”
Hoe radicaal zijn wij naar de Gemeenschap toe?
Zijn we echt de gemeenschap binnengetreden? Soms kunnen gehuwden op zekere dag of op sommige momenten echt beginnen merken wat ‘gehuwd zijn’ zo allemaal wel kan betekenen, wat er allemaal bij kan komen kijken, zowel de goede kanten als sommige kanten die wat kunnen wegen.
In de Gemeenschap is dat ook zo. Natuurlijk, als je lang in de proefperiode en de vormingsperiode bent gestationeerd gebleven, dan heb je ook al heel wat van de Gemeenschap bemerkt. Goede en minder interessante kanten van het gemeenschapsleven. Maar zolang er geen verbintenis is die definitief wil zijn of naar een blijvend engagement toe gericht is, zolang ons engagement binnen de Gemeenschap nog geen echt zwaartepunt van ons leven vormt, zolang blijft die toewijding aan de Heer binnen de Gemeenschap toch nog wat onvoldragen. Het weegt niet door. Het komt op de zoveelste plaats. Het is beperkt. We zijn verdeeld en dit engagement komt maar op de zoveelste plaats.
Stappen zetten in de Gemeenschap, doorheen proefperiode, vormingsperiode naar een -
Onze menselijke beperktheid vraag om keuzen
Als die beslissing om in te treden in die roeping en zending binnen de Gemeenschap echt is, dan zullen we veel relativeren en op de plaats zetten die de Heer bedoelt. We zullen dan inzien dat we inderdaad vaak serieuze keuzen moeten maken. Er is in de Kerk en in de wereld zoveel te doen, zoveel… dat we keuzen moeten maken. Als de Heer ons uitnodigt om binnen deze Gemeenschap aan Hem toegewijd te zijn en in zijn dienst te staan, zal dat met zich meebrengen dat we niet overal ook nog eens geëngageerd kunnen zijn; als dat toch het geval is zal dat met zich meebrengen dat we binnen de Gemeenschap niet echt stimulerend zijn end at we heel wat werk op de schouders van enkelen laten. Zo hebben we rond de laatste Gezinsdag toch wel aangevoeld dat het een heel beperkte groep was die zowel het inhoudelijke als het materiële werk grotendeels heeft moeten dragen. Maar nogmaals: wij moeten in waarheid onderscheiden -
* Feesten
Christenen mogen samenzijn in vreugde en eenvoud van hart, zoals we in de Handelingen lezen. Het moet evenwel een vreugde zijn die van de Heer komt, een vreugde van rond de Heer samen te zijn. En de eenvoud maakt juist echte vreugde mogelijk, het feit dat de een zich niet verheven gaat voelen boven de ander, en dat de ander zich niet het mindere broertje of zusje gaat voelen. Ongedwongen met elkaar mogen omgaan, ondanks onze misschien heel verscheiden opleiding, milieu van waaruit we komen, politieke opvattingen enz… Christenen die in vreugde samenzijn, vreugde van de heer te mogen kennen en dienen en samen door Hem gezonden te worden in zijn wijngaard.
* Elkaar dragen
We zijn mensen. Met onze goede kanten en onze gebreken en ook met onze kwetsuren. We kunnen die niet permanent wegsteken. En dat is maar goed ook. Als ik de beperktheid zie van de ander, van die of die zus of broer, kan ik voor hem of haar bidden. Als ikzelf ergens onmacht ervaar kan ik daarover laten bidden. Het voornaamste in een gemeenschap is dat we graag gezien worden, ondanks onze kwetsuren, ondanks onze beperktheid. Dit elkaar dragen groeit niet vanzelf, dit vraagt de keuze om -
Elkaar dragen, zal vaak ook zijn “elkaar verdragen”, zeker als men vaak samenkomt, samenwerkt aan het zelfde project. “leidt een leven dat beantwoordt aan de roeping die gij van God ontvangen hebt, 2 in alle deemoed en zachtheid, in geduld, liefdevol elkaar verdragend. 3 Beijvert u de eenheid des Geestes te behouden door de band van de vrede: 4 een lichaam en een Geest, zoals gij ook geroepen zijt tot een en dezelfde hoop waarvoor Gods roeping borg staat” (Ef. 4,1-
* Groeien in gemeenschapsleven
-
-
-
* Elkaar tot steun zijn in onze roeping tot heiligheid
Dit is een verder doortrekken van het elkaar dragen. Wij vormen een gemeenschap en zijn verantwoordelijk voor de heiligheid van onze zussen en broers. Opnieuw zal dit eerst en vooral gebeuren door ons daarvan bewust te worden hoe we met elkaar verbonden zijn door de Heer. Vervolgens zal ons gebed voor elkaar een eerste noodzakelijke uiting zijn van die verantwoordelijkheid. We mogen deze opdracht niet licht opvatten. Als de zussen en broers niet heilig genoeg zijn is dat mijn verantwoordelijkheid: ik moet mezelf heiligen en ik moet voor hen bidden. Ik mag hen niet alleen laten op hun weg. Andere uitingen zijn de broederlijke vermaning, de toeleg van de begeleiders op hun specifieke taak, onze actieve aanwezigheid in de leefgroep waarnaar we reeds verwezen…
* Elkaar trouw zijn in de inzet voor het Rijk van God
Als we samen gezonden worden in dienst van de Heer moet dat in gesloten gelederen gebeuren. Hiermee bedoel ik hoegenaamd niet dat we bij alle evangelisatieacties allemaal aanwezig moeten zijn. Er zijn voorbereidende en ondersteunende taken. En bovenal is er het gebed. Dit veronderstelt een geestelijke band tussen ons en een gezamenlijke zorg voor de taken die de Gemeenschap op zich neemt. Het is dan best mogelijk dat slechts één iemand daadwerkelijk op het veld actief is, maar de hele gemeenschap moet ergens achter die ene persoon staan met haar aandacht, haar interesse, haar gebed en indien nodig ook daadwerkelijke hulp.
Ben Van Vossel cssr
-